Onze voorlaatste dag! Spijtig want er is hier nog zo veel te doen, we kunnen hier nog zoveel mensen en kindjes helpen. Het is wel terug snikheet maar we blijven erin geloven, ja zelfs ons Bellinda (iedereen dat me een beetje kent weet dat ik niet tegen de zon kan, maar dat neem ik er gerust bij. Bij het zien van al de miserie hier kan je dat best relativeren, echt !!).
Na enige bankverrichtingen en formaliteiten voor onze sponsoring voor Picca en Hart House, keren we terug naar Kerr Sering om onze pakketjes uit te delen. Bij aankomst was de "contractor" al aan het cementeren in de klasruimte op de eerste verdieping: een heus werfbezoekje door ons welpje. En mensen, het zijn echte vakmensen hier: ik heb in België al veel slechtere dingen van aannemers gezien. De Jo zegt tegen de meestergast “she a contractor also” en iedereen begint te lachen; zo een klein spook dat " in de bouw" werkt hebben ze nog niet meegemaakt in The Gambia ... .
Ze zijn zeer inventief in hoe ze hun werk aanpakken: met de beperkte middelen die ze hebben leveren ze perfect werk. Bekistingen maken, stellingen plaatsen … the works.
Onze pakketjes zijn uitgedeeld in de school. Natuurlijk was iedereen superblij!!! Er worden foto's genomen en onze vlag met de Vlaamse leeuw op wordt "officieel" afgegeven aan de "headmaster of the school ". De pluchen leeuw die Evelyne en Broos meehadden op hun trip is ook overhandig: "He's the keeper of the house ". We beslissen de rest van de voedselpakketten in het dorp uit te delen. Met een paar sterke armen nemen we de dozen mee een steegje in. Iedereen is supervriendelijk … de ouderen zitten op de grond, de kindjes lopen met je mee, ze weten niet wat er gebeurd om zomaar gratis eten te krijgen. Ik maak een klein praatje met een oud vrouwtje op een bank en direct staat heel de familie rond ons. Haar dochter moet vertalen naar het Engels. Ze is zo blij ons te zien dat haar kleinkindje prompt op mijn schoot wordt gezet; een manneken van ongeveer 4 maand. Hij begint te wenen van de schrik en de anderen moeten natuurlijk lachen. "What’s your name?" Een guitige tiener komt ook langs: “I’am Lamin, don't forget it” en we geven elkaar een hand. Op 2 meter van ons maken ze ondertussen een vuurtje om aan het eten te beginnen: een rook, niet te doen en stinken … Iedereen blijft lachen en vragen wanneer we terugkomen. Ik zeg volgend jaar maar dat is volgens hen veel te lang …. En ze hebben geen ongelijk!!! Ik beloof hen dat ik terugkom terwijl een traan wordt weggepinkt. Hopelijk kan ik mijn belofte waarmaken … .
Morgenvroeg –donderdag- onze laatste dag hier. Ik moet nog inkopen gaan doen voor de schoolboeken van Awa en Adama ,want ik heb dit aan hen beloofd en belofte maakt schuld maar deze schuld los ik graag in … Het zal wel een zoektocht worden maar we gaan ervoor. Ik ken hier ondertussen al redelijk mijne weg dus op hoop van zegen.
I
n de namiddag hebben we terug met iedereen afgesproken om onze tv en dvd af te geven in Hart House. Het zal ons een goed gevoel geven juist voor we vertrekken om nog een goede daad te kunnen doen.
Mensen, we hebben ons best gedaan om zo veel mogelijk dingen te verwezenlijken op onze eerste trip in The Gambia. Het is nog een grote zoektocht geweest hoe alles hier in elkaar zit en we hebben veel tijd verloren om onze weg te vinden, veel moeten wachten op alles en nog wat en dan nog niet de temperaturen meegerekend,....enfin we hebben hier nog werk te doen, dus voor volgend jaar kunnen we al aan onze planning beginnen … we"ll be back !!!!
Foto's worden nog achteraf verstuurd + bij aankomst thuis wordt er zeker nog info op het blog geplaatst over de ganse verdeling van de sponsoring dus .... blijven volgen!!!
Voor nu, warme groeten uit Gambia,
Bellinda en de Desertlions en Ives (onze adoptiezoon van team 627).
xxx
woensdag 5 november 2008
dinsdag 4 november 2008
Genoegdoeningen
[Bellinda] Het wordt warmer en warmer. We gaan eerst nog eens zien naar dat bed aan de kant van de straat. De eigenaar was er gisteren niet en niemand kon hem bereiken … geen geluk. We hopen vandaag op meer geluk en wat blijkt? Het bed is niet te koop maar moet geschonken worden! Wij vallen achterover, we hadden onze dalassi's al in de aanslag in pakjes (nooit al je geld laten zien) om dit te kopen. Hij ging ons iets laten weten of het konden krijgen voor ons project. Zijn baas moest zich daar over uitspreken. Weer niets! Maar we proberen later nog wel eens weer.
Onze volgende halte is terug naar Hart House, ons tweede project. Hier zijn we reeds geweest op zaterdag maar dan waren er geen kindjes in de school. Maar nu hebben we meer geluk: een 11-tal kindjes zijn in de school en krijgen op die moment les, verdeeld over 2 klasjes in een heel klein kamertje. De eigenaar en zijn vrouw zijn heel content om ons terug te zien en we krijgen uitleg hoe de school ontstaan is en hoe de werking verloopt. Ik neem alvast eens een kijkje in een klasje bij meester Pa Musa, een heel rustige kerel die weet wat hij doet. Ik neem plaats naast een kindje met een grote slabber aan. Het is haar eerste dag en nacht en ze heeft verdriet … Ze heeft een boekje in haar handen en wil het mij laten zien. Ze kan niet praten maar wil toch iets duidelijk maken waarbij mijn ervaring met Dennis heel goed van pas komt, ook al is het een moeilijk moment! Dousainou, een kindje met het syndroom van down, komt erbij zitten. Hij kan ook niet praten maar is volgens de leraar heel erg geïnteresseerd in letters en woorden. Hij gebaart om iets te tekenen en we beginnen er aan: ik leg zijn hand op een stuk papier en teken langsheen zijn vingers … een heel hilarische blik als ik zijn hand terug wegneem en hij een afdruk ziet staan van zijn eigen hand. Zo blij !!! Een knuffel was mijn kado ... nog eens … bij iedereen. Njemmeh, ook een meisje met een grote slabber aan en niet kan spreken heeft dit gezien en kan zo oprecht lachen; niet te doen! Ze springt rond mijn nek en zet mijn bril op … we nemen een foto … gewoon de max!!! De leraar kijkt geamuseerd toe.
Ondertussen waren een paar vrouwen hun middagmaal aan het klaarmaken in de "outdoor kitchen". De keuken is een open plaats achter het gebouw: geen vloer, geen fornuis, niets. Een oude autovelg doet dienst als vuurmand en met zelfgemaakte houtskool stoken ze een vuurtje om de kookpotten op te zetten. Vandaag op vis op het menu; vis met rijst en lekkere groentjes! Het is onvoorstelbaar dat ze met zo weinig een heel lekkere maaltijd kunnen klaarmaken. Alles wordt mooi is kommetjes gedaan, echt een heuse hoeveelheid en iedereen neemt rustig plaats om te eten en iIedereen helpt mee …
Even later hebben we nog een gesprek met de eigenaar (naam vergeten) over onze sponsoring. We begrijpen van hem dat het gebrek aan elektriciteit nu een heel groot probleem is voor de werking van de school. We hebben dan besloten in samenspraak met de eigenaar om zonnepanelen aan te kopen (hier uiteraard de goedkoopste manier om elektriciteit te maken) en een bedrag aan te bieden om de keuken aan te bouwen en een nieuwe vloer te leggen. Verder hadden wij nog het idee om een nieuwe tv te kopen met dvd speler voor educatieve lessen te geven aan de kindjes. Dit mag hij echter nog niet weten: we gaan donderdag voor we vertrekken met onze aankoop langs om dit af te geven ... a surprise !!!
Alles nog even laten bezinken en weg zijn we. We gaan inkopen doen voor het schooltje van Kerr Sering voor het maken van onze voedselpaketten. We verdelen ons in twee groepen: de ene groep achter eten en de andere achter een tv en dvd in Serekunda Market. Tussen in nog eens gaan kijken voor ons ziekenhuisbed. Ondertussen veel water drinken, puffen en zweten, de temperaturen blijven hier stijgen, overal stof en wij plakken dat het niet op kan ...
Later op de dag allemaal terug aan het hotel op de parking de pakketjes zitten maken (ongeveer 200) tot het donker werd. We hebben veel bekijks van andere toeristen en 'locals'. Deze laatste willen allemaal helpen in ruil voor een voedselpakket. Rijst is hier heel duur (voor sommigen de helft van een maandloon). Iedereen hangt vol bloem of suiker maar het geeft voldoening dat je met iets goeds bezig bent. Alles de wagen in, klaar om de volgende dag gaan uit te delen.
Onze volgende halte is terug naar Hart House, ons tweede project. Hier zijn we reeds geweest op zaterdag maar dan waren er geen kindjes in de school. Maar nu hebben we meer geluk: een 11-tal kindjes zijn in de school en krijgen op die moment les, verdeeld over 2 klasjes in een heel klein kamertje. De eigenaar en zijn vrouw zijn heel content om ons terug te zien en we krijgen uitleg hoe de school ontstaan is en hoe de werking verloopt. Ik neem alvast eens een kijkje in een klasje bij meester Pa Musa, een heel rustige kerel die weet wat hij doet. Ik neem plaats naast een kindje met een grote slabber aan. Het is haar eerste dag en nacht en ze heeft verdriet … Ze heeft een boekje in haar handen en wil het mij laten zien. Ze kan niet praten maar wil toch iets duidelijk maken waarbij mijn ervaring met Dennis heel goed van pas komt, ook al is het een moeilijk moment! Dousainou, een kindje met het syndroom van down, komt erbij zitten. Hij kan ook niet praten maar is volgens de leraar heel erg geïnteresseerd in letters en woorden. Hij gebaart om iets te tekenen en we beginnen er aan: ik leg zijn hand op een stuk papier en teken langsheen zijn vingers … een heel hilarische blik als ik zijn hand terug wegneem en hij een afdruk ziet staan van zijn eigen hand. Zo blij !!! Een knuffel was mijn kado ... nog eens … bij iedereen. Njemmeh, ook een meisje met een grote slabber aan en niet kan spreken heeft dit gezien en kan zo oprecht lachen; niet te doen! Ze springt rond mijn nek en zet mijn bril op … we nemen een foto … gewoon de max!!! De leraar kijkt geamuseerd toe.
Ondertussen waren een paar vrouwen hun middagmaal aan het klaarmaken in de "outdoor kitchen". De keuken is een open plaats achter het gebouw: geen vloer, geen fornuis, niets. Een oude autovelg doet dienst als vuurmand en met zelfgemaakte houtskool stoken ze een vuurtje om de kookpotten op te zetten. Vandaag op vis op het menu; vis met rijst en lekkere groentjes! Het is onvoorstelbaar dat ze met zo weinig een heel lekkere maaltijd kunnen klaarmaken. Alles wordt mooi is kommetjes gedaan, echt een heuse hoeveelheid en iedereen neemt rustig plaats om te eten en iIedereen helpt mee …
Even later hebben we nog een gesprek met de eigenaar (naam vergeten) over onze sponsoring. We begrijpen van hem dat het gebrek aan elektriciteit nu een heel groot probleem is voor de werking van de school. We hebben dan besloten in samenspraak met de eigenaar om zonnepanelen aan te kopen (hier uiteraard de goedkoopste manier om elektriciteit te maken) en een bedrag aan te bieden om de keuken aan te bouwen en een nieuwe vloer te leggen. Verder hadden wij nog het idee om een nieuwe tv te kopen met dvd speler voor educatieve lessen te geven aan de kindjes. Dit mag hij echter nog niet weten: we gaan donderdag voor we vertrekken met onze aankoop langs om dit af te geven ... a surprise !!!
Alles nog even laten bezinken en weg zijn we. We gaan inkopen doen voor het schooltje van Kerr Sering voor het maken van onze voedselpaketten. We verdelen ons in twee groepen: de ene groep achter eten en de andere achter een tv en dvd in Serekunda Market. Tussen in nog eens gaan kijken voor ons ziekenhuisbed. Ondertussen veel water drinken, puffen en zweten, de temperaturen blijven hier stijgen, overal stof en wij plakken dat het niet op kan ...
Later op de dag allemaal terug aan het hotel op de parking de pakketjes zitten maken (ongeveer 200) tot het donker werd. We hebben veel bekijks van andere toeristen en 'locals'. Deze laatste willen allemaal helpen in ruil voor een voedselpakket. Rijst is hier heel duur (voor sommigen de helft van een maandloon). Iedereen hangt vol bloem of suiker maar het geeft voldoening dat je met iets goeds bezig bent. Alles de wagen in, klaar om de volgende dag gaan uit te delen.
maandag 3 november 2008
Kerr Sering
[Billinda] Om 9.00u afspraak met Modou (Gambiaanse vriend van Tine) en Math aan het Senegambia Beach hotel. Samen met hen en Broos en mezelf hebben we een afspraak bij de Jammeh Foundation. Dit moeten we doen om onze container uit de haven te halen. Als we dit doen via de organisatie gaat het ons veel minder geld kosten om de container te 'claimen' dan als dat we dit op ons eigen houtje zouden willen doen.
Eigenlijk was het de bedoeling dat de container hier zou zijn als wij hier ook waren maar met spijt in het hart moet ik vertellen dat de container vertraging heeft opgelopen en hier maar zal zijn op zondag 9 november en dan … dan zijn wij al weg: heeeeel spijtig, ... op zijn afrikaans natuurlijk.
Daarom ook al die afspraken met Jo en Math en Marcel - vrienden die ook spullen hebben meegegeven met de container en hier nog zijn tot 15 november- om ons te helpen bij de verdeling. We hebben met mijn paklijst in aanslag een heuse vergadering achter de rug over hoe we de spullen gaan verdelen. Het is ongelooflijk sympathiek dat zij dit voor ons gaan verwezenlijken; we vertouwen deze mensen 100% en met hun gezond verstand moet dit zeker slagen.
Bij de Jammeh Foundation werden we goed ontvangen. Een heel deftige heer, redelijk formeel. Na enige uitleg over wat er in de container zit, naar wie het gaat, zag hij het zitten om ons te helpen bij het 'claimen', een hele geruststelling want alles draait hier rond geld (de dalassi's vliegen hier rond onze oren!!!). Hij beloofd ons om onmiddellijk de papieren in orde te maken zodat we tegen het eind van de week de nodige toelatingen en stempels verkrijgen.Lets hope, dit is nog altijd Afrika.
Maar allé die mens geeft ons een goed gevoel en ondertussen (woensdag) kan ik al zeggen dat alles zeker tegen vrijdag gaat in orde zijn want Math heeft hierover bericht gekregen!!! Goe bezig!
Terug naar het hotel een ' briefing' gehouden voor de leeuwkes en onze rit gaat verder richting Kerr Sering, ons eigenlijke project, het schooltje van Picca !!!
Math en Jo en Marcel en Modou zijn er ook. Aangekomen in het dorpje is onze eerste halte de 'Medical Post ' van Kerr Sering. Geen goed berijdbare wegen, alles in het zand en een hele boel mensen die je staan aan te staren als je passeert aan hun deur. Ze lachen ... en kindjes lopen naast de wagen met ons mee ... De eerste indruk was redelijk: op de binnenkoer lag er een beton en verder een betegeld terras aan de inkomdeur. Een klein vrouwtje staat ons op te wachten en doet haar uitleg aan Modou en hij vertaalt voor ons. We kijken wat rond en zien toch dat enige hulp zeker welkom is: een bed bijvoorbeeld, ontsmetting, linnen en dergelijke. Er is hier ook geen water; het is te zeggen de leidingen liggen er wel maar er is ergens een aansluiting te weinig geplaatst. Niemand weet dit te fiksen en dit is zo al sinds 2006! Je kan dit toch niet geloven dat in een medische post geen water aanwezig is, zeker als je weet dat hier eigenlijk hoofdzakelijk bevallingen gebeuren.
Ondertussen komen Jo en Marcel en Math naar ons toe. Ze hadden al eerder eens een kijkje gaan nemen verderop aan het schooltje. Jo is blijkbaar aangedaan … Marcel begint zijn uitleg: " ze vallen hier zoals vliegen"!! Jullie moeten weten dat het regenseizoen net gedaan is en dat de mensen echt honger lijden en dat veel kinderen ziek zijn tijdens deze periode. Malaria is de grote boosdoener! Er was blijkbaar een man die heel ziek was en gewoon voor hun ogen is neergevallen. Hij had hoge koorts en rilde over gans zijn lichaamen … je kan echt niets doen hé !!! Medicatie is hier niet voorradig dus gaan de mensen wat kruiden gaan zoeken om hem te helpen. Niemand weet wat het wordt. Verderop zit een klein meisje te rillen met een dikke jas aan (bij notabene 35 graden). Schrijnende taferelen !!! Ze geven ons nog mee om ons na enige aanraking nadien goed te ontsmetten.
Bij het buitenkomen stond er ons een groep kindjes van de school op te wachten al zingend en roepend. Heel hartverwarmend … Ze wisten dat we kwamen en hadden tekeningen voor ons gemaakt. We stappen allemaal richting de school en op onze weg vergezellen ons een heleboel kinderen die je een hand komen geven. Bijna iedereen heeft een snotneus. Je ziet het verschil tussen een schoolgaand kindje en een ander kindje, door hun mooie uniform zijn het echte schatjes … Dit was voor ons de eerste keer dat we naar de school kwamen kijken. Het gebouw is redelijk groot maar zeker nog niet afgewerkt. Alleen twee klasjes kunnen nu reeds gebruikt worden, alleen ligt er nog geen vloer in maar enkel zand! Geen nood, we hebben bijna 5 kubiek meter vloer meegenomen in de container dus tegen volgende week kunnen ze hier ook aan beginnen. Ook elders is er nog veel werk te doen. Jo en Math konden het regelen dat er morgen aannemers komen om de boel verder af te werken. Er is al heel veel gepresteerd als je weet dat alles, maar dan ook alles, hier met de hand gedaan wordt. Aan mij wordt wat technische uitleg gevraagd, ja, natuurlijk volgens Afrikaanse normen is dit gebouw stevig genoeg bevonden. Zelf helpen zit er voor ons niet in, er zijn niet onmiddellijk materialen voorhanden om dit te doen.
Een lokaal op de eerste verdieping zou deze week nog moeten afgewerkt worden om al het materiaal van de container in te stockeren. Toch vinden we het allemaal spijtig dat we zo direkt niets kunnen doen daarom hadden sommigen het idee om pakketjes eten te maken en hier de volgende dag te komen brengen. Eerst nog onze inkopen doen van bloem, suiker, bouillonblokjes, rijst, zeep en een snoepje voor de kids van de school en de rest gewoon in het dorp gaan ronddragen.
Tussendoor hebben we wel eens een kijkje kunnen nemen hoe een lesuur er uitziet in Gambiaanse termen: heel lawaaierig dus en heel kleurrijk. Drie leraren staan in de overvolle klas tussen de kinderen … alles wat op het bord staat wordt wel tien keer herhaald, al roepen!!! Heel amusant schouwspel! Een goed gevoel blijft achter want we komen later terug!
Terug bij de medische post. Intussen hebben we ook besloten om een bed te gaan kopen. We hadden hier ergens op de grote baan een aantal bedden zien staan aan de kant van de weg. Ook de Desert Lions hun apotheek en verzorgingsmateriaal dat ze meehadden tijdens hun trip hebben we allemaal afgegeven. En als toemaatje hebben onze boys de waterleiding gefikst!!! De douche werkt nu weer en uit de enige lavabokraan komt terug stromend water: blije gezichten alom!!! We spreken af om de volgende dagen terug te komen ...
‘s Avonds eens lekker gaan eten met een frisse pint, mag ook wel eens na al die warme en bewogen dagen. We vergeten even de zorgen en genieten nog wat na bij een temperauur van nog 25 graden. Santéééé!!!
[Webbie] Vandaag heb ik ook 70 foto's ontvangen. Ik heb deze aan de Diavoorstelling toegevoegd. (Klik op het woord "Diavoorstelling" in vorige zin.)
Eigenlijk was het de bedoeling dat de container hier zou zijn als wij hier ook waren maar met spijt in het hart moet ik vertellen dat de container vertraging heeft opgelopen en hier maar zal zijn op zondag 9 november en dan … dan zijn wij al weg: heeeeel spijtig, ... op zijn afrikaans natuurlijk.
Daarom ook al die afspraken met Jo en Math en Marcel - vrienden die ook spullen hebben meegegeven met de container en hier nog zijn tot 15 november- om ons te helpen bij de verdeling. We hebben met mijn paklijst in aanslag een heuse vergadering achter de rug over hoe we de spullen gaan verdelen. Het is ongelooflijk sympathiek dat zij dit voor ons gaan verwezenlijken; we vertouwen deze mensen 100% en met hun gezond verstand moet dit zeker slagen.
Bij de Jammeh Foundation werden we goed ontvangen. Een heel deftige heer, redelijk formeel. Na enige uitleg over wat er in de container zit, naar wie het gaat, zag hij het zitten om ons te helpen bij het 'claimen', een hele geruststelling want alles draait hier rond geld (de dalassi's vliegen hier rond onze oren!!!). Hij beloofd ons om onmiddellijk de papieren in orde te maken zodat we tegen het eind van de week de nodige toelatingen en stempels verkrijgen.Lets hope, dit is nog altijd Afrika.
Maar allé die mens geeft ons een goed gevoel en ondertussen (woensdag) kan ik al zeggen dat alles zeker tegen vrijdag gaat in orde zijn want Math heeft hierover bericht gekregen!!! Goe bezig!
Terug naar het hotel een ' briefing' gehouden voor de leeuwkes en onze rit gaat verder richting Kerr Sering, ons eigenlijke project, het schooltje van Picca !!!
Math en Jo en Marcel en Modou zijn er ook. Aangekomen in het dorpje is onze eerste halte de 'Medical Post ' van Kerr Sering. Geen goed berijdbare wegen, alles in het zand en een hele boel mensen die je staan aan te staren als je passeert aan hun deur. Ze lachen ... en kindjes lopen naast de wagen met ons mee ... De eerste indruk was redelijk: op de binnenkoer lag er een beton en verder een betegeld terras aan de inkomdeur. Een klein vrouwtje staat ons op te wachten en doet haar uitleg aan Modou en hij vertaalt voor ons. We kijken wat rond en zien toch dat enige hulp zeker welkom is: een bed bijvoorbeeld, ontsmetting, linnen en dergelijke. Er is hier ook geen water; het is te zeggen de leidingen liggen er wel maar er is ergens een aansluiting te weinig geplaatst. Niemand weet dit te fiksen en dit is zo al sinds 2006! Je kan dit toch niet geloven dat in een medische post geen water aanwezig is, zeker als je weet dat hier eigenlijk hoofdzakelijk bevallingen gebeuren.
Ondertussen komen Jo en Marcel en Math naar ons toe. Ze hadden al eerder eens een kijkje gaan nemen verderop aan het schooltje. Jo is blijkbaar aangedaan … Marcel begint zijn uitleg: " ze vallen hier zoals vliegen"!! Jullie moeten weten dat het regenseizoen net gedaan is en dat de mensen echt honger lijden en dat veel kinderen ziek zijn tijdens deze periode. Malaria is de grote boosdoener! Er was blijkbaar een man die heel ziek was en gewoon voor hun ogen is neergevallen. Hij had hoge koorts en rilde over gans zijn lichaamen … je kan echt niets doen hé !!! Medicatie is hier niet voorradig dus gaan de mensen wat kruiden gaan zoeken om hem te helpen. Niemand weet wat het wordt. Verderop zit een klein meisje te rillen met een dikke jas aan (bij notabene 35 graden). Schrijnende taferelen !!! Ze geven ons nog mee om ons na enige aanraking nadien goed te ontsmetten.
Bij het buitenkomen stond er ons een groep kindjes van de school op te wachten al zingend en roepend. Heel hartverwarmend … Ze wisten dat we kwamen en hadden tekeningen voor ons gemaakt. We stappen allemaal richting de school en op onze weg vergezellen ons een heleboel kinderen die je een hand komen geven. Bijna iedereen heeft een snotneus. Je ziet het verschil tussen een schoolgaand kindje en een ander kindje, door hun mooie uniform zijn het echte schatjes … Dit was voor ons de eerste keer dat we naar de school kwamen kijken. Het gebouw is redelijk groot maar zeker nog niet afgewerkt. Alleen twee klasjes kunnen nu reeds gebruikt worden, alleen ligt er nog geen vloer in maar enkel zand! Geen nood, we hebben bijna 5 kubiek meter vloer meegenomen in de container dus tegen volgende week kunnen ze hier ook aan beginnen. Ook elders is er nog veel werk te doen. Jo en Math konden het regelen dat er morgen aannemers komen om de boel verder af te werken. Er is al heel veel gepresteerd als je weet dat alles, maar dan ook alles, hier met de hand gedaan wordt. Aan mij wordt wat technische uitleg gevraagd, ja, natuurlijk volgens Afrikaanse normen is dit gebouw stevig genoeg bevonden. Zelf helpen zit er voor ons niet in, er zijn niet onmiddellijk materialen voorhanden om dit te doen.
Een lokaal op de eerste verdieping zou deze week nog moeten afgewerkt worden om al het materiaal van de container in te stockeren. Toch vinden we het allemaal spijtig dat we zo direkt niets kunnen doen daarom hadden sommigen het idee om pakketjes eten te maken en hier de volgende dag te komen brengen. Eerst nog onze inkopen doen van bloem, suiker, bouillonblokjes, rijst, zeep en een snoepje voor de kids van de school en de rest gewoon in het dorp gaan ronddragen.
Tussendoor hebben we wel eens een kijkje kunnen nemen hoe een lesuur er uitziet in Gambiaanse termen: heel lawaaierig dus en heel kleurrijk. Drie leraren staan in de overvolle klas tussen de kinderen … alles wat op het bord staat wordt wel tien keer herhaald, al roepen!!! Heel amusant schouwspel! Een goed gevoel blijft achter want we komen later terug!
Terug bij de medische post. Intussen hebben we ook besloten om een bed te gaan kopen. We hadden hier ergens op de grote baan een aantal bedden zien staan aan de kant van de weg. Ook de Desert Lions hun apotheek en verzorgingsmateriaal dat ze meehadden tijdens hun trip hebben we allemaal afgegeven. En als toemaatje hebben onze boys de waterleiding gefikst!!! De douche werkt nu weer en uit de enige lavabokraan komt terug stromend water: blije gezichten alom!!! We spreken af om de volgende dagen terug te komen ...
‘s Avonds eens lekker gaan eten met een frisse pint, mag ook wel eens na al die warme en bewogen dagen. We vergeten even de zorgen en genieten nog wat na bij een temperauur van nog 25 graden. Santéééé!!!
[Webbie] Vandaag heb ik ook 70 foto's ontvangen. Ik heb deze aan de Diavoorstelling toegevoegd. (Klik op het woord "Diavoorstelling" in vorige zin.)
zondag 2 november 2008
Nieuwe foto's
Vandaag heb ik nieuwe foto's ontvangen en toegevoegd aan het album.
Klik in de rechtermarge in het midden op de foto onder de hoofding DIAVOORSTELLING om naar het volledige album te gaan. Klik vervolgens op Diavoorstelling.
Klik in de rechtermarge in het midden op de foto onder de hoofding DIAVOORSTELLING om naar het volledige album te gaan. Klik vervolgens op Diavoorstelling.
zaterdag 1 november 2008
Hart House
Onze taxi voor de deur , den jumbo notabene, brengt ons bij de desert lions in Senegambia,.....iedereen staat klaar om te vertrekken naar Hart House , wegbeschrijving in aanslag en wijlen weg ,......terug veel plaatsen gepasseerd dat we gisteren ook al gedaan hadden , no problem het komt wel goed,......na een tijdje terug vast ,..........gevraagd aande kant van de weg aan een paar tieners, ze stappen mee in bij het Boxer team en terug de weg op ,.........jongens wat een lastige baantjes , de wagens gaan op en neer in de straatjes, ..........ik dacht al dit komt terug niet goed , maar wonder boven wonder , ...we stoppen voor een grote witte muur met de beschrijving ' Gambian home for children with learning difficulties , Hart House ,...we zijn er , .....wat een teleurstelling als we binnenkomen en moeten horen van de directrice dat alle kindjes naar huis zijn,....het was zaterdag en zoals bij ons is het dan geen school, normaal blijven de kindjes hier een ganse week van maandag tot vrijdag en gaan dan naar huis, we mogen wel een kijkje nemen binnenin ,....een verhaal dat ik maandag zal schrijven in geuren en kleuren,..........
we nemen alvast een paar fotos en beloven om maandag terug te keren met een bedrag dat we gaan schenken,....ondertussen is het Boxterteam hun materiaal dat ze niet meer nodig hebben aan het uitladen en dragen het binnen in een klein kamertje, ........een blij gezicht bij iedereen,.....
we moeten weer weg want we hebben afspraak in het hotel met de mensen dat ons geholpen hebben in Antwerpen om de container te laden, ook zij hebben spullen meegegeven om hier te verdelen ,.......Modou , mijn contactpersoon via Tine van Picca en van Math en Jo, was ook op de afspraak, de meeste afspraken en regelingen gaan via hem , het ziet er mij een zeer deftige heer uit en spreekt goed engels,..........
we spreken voor as. maandag om samen naar de Jammeh Foundation te gaan, terug naar Hart HOuse en naar ons project , het schooltje in Kerr Sering ,....s'avonds gaan we dan verder vergaderen hoe we de rest van de week gaan invullen om onze doelen te halen,..ik kijk er naar uit , met de zakdoek in aanslag........
wordt vervolgd ,........
bellinda en Co
we nemen alvast een paar fotos en beloven om maandag terug te keren met een bedrag dat we gaan schenken,....ondertussen is het Boxterteam hun materiaal dat ze niet meer nodig hebben aan het uitladen en dragen het binnen in een klein kamertje, ........een blij gezicht bij iedereen,.....
we moeten weer weg want we hebben afspraak in het hotel met de mensen dat ons geholpen hebben in Antwerpen om de container te laden, ook zij hebben spullen meegegeven om hier te verdelen ,.......Modou , mijn contactpersoon via Tine van Picca en van Math en Jo, was ook op de afspraak, de meeste afspraken en regelingen gaan via hem , het ziet er mij een zeer deftige heer uit en spreekt goed engels,..........
we spreken voor as. maandag om samen naar de Jammeh Foundation te gaan, terug naar Hart HOuse en naar ons project , het schooltje in Kerr Sering ,....s'avonds gaan we dan verder vergaderen hoe we de rest van de week gaan invullen om onze doelen te halen,..ik kijk er naar uit , met de zakdoek in aanslag........
wordt vervolgd ,........
bellinda en Co
Abonneren op:
Posts (Atom)
