Onze voorlaatste dag! Spijtig want er is hier nog zo veel te doen, we kunnen hier nog zoveel mensen en kindjes helpen. Het is wel terug snikheet maar we blijven erin geloven, ja zelfs ons Bellinda (iedereen dat me een beetje kent weet dat ik niet tegen de zon kan, maar dat neem ik er gerust bij. Bij het zien van al de miserie hier kan je dat best relativeren, echt !!).
Na enige bankverrichtingen en formaliteiten voor onze sponsoring voor Picca en Hart House, keren we terug naar Kerr Sering om onze pakketjes uit te delen. Bij aankomst was de "contractor" al aan het cementeren in de klasruimte op de eerste verdieping: een heus werfbezoekje door ons welpje. En mensen, het zijn echte vakmensen hier: ik heb in België al veel slechtere dingen van aannemers gezien. De Jo zegt tegen de meestergast “she a contractor also” en iedereen begint te lachen; zo een klein spook dat " in de bouw" werkt hebben ze nog niet meegemaakt in The Gambia ... .
Ze zijn zeer inventief in hoe ze hun werk aanpakken: met de beperkte middelen die ze hebben leveren ze perfect werk. Bekistingen maken, stellingen plaatsen … the works.
Onze pakketjes zijn uitgedeeld in de school. Natuurlijk was iedereen superblij!!! Er worden foto's genomen en onze vlag met de Vlaamse leeuw op wordt "officieel" afgegeven aan de "headmaster of the school ". De pluchen leeuw die Evelyne en Broos meehadden op hun trip is ook overhandig: "He's the keeper of the house ". We beslissen de rest van de voedselpakketten in het dorp uit te delen. Met een paar sterke armen nemen we de dozen mee een steegje in. Iedereen is supervriendelijk … de ouderen zitten op de grond, de kindjes lopen met je mee, ze weten niet wat er gebeurd om zomaar gratis eten te krijgen. Ik maak een klein praatje met een oud vrouwtje op een bank en direct staat heel de familie rond ons. Haar dochter moet vertalen naar het Engels. Ze is zo blij ons te zien dat haar kleinkindje prompt op mijn schoot wordt gezet; een manneken van ongeveer 4 maand. Hij begint te wenen van de schrik en de anderen moeten natuurlijk lachen. "What’s your name?" Een guitige tiener komt ook langs: “I’am Lamin, don't forget it” en we geven elkaar een hand. Op 2 meter van ons maken ze ondertussen een vuurtje om aan het eten te beginnen: een rook, niet te doen en stinken … Iedereen blijft lachen en vragen wanneer we terugkomen. Ik zeg volgend jaar maar dat is volgens hen veel te lang …. En ze hebben geen ongelijk!!! Ik beloof hen dat ik terugkom terwijl een traan wordt weggepinkt. Hopelijk kan ik mijn belofte waarmaken … .
Morgenvroeg –donderdag- onze laatste dag hier. Ik moet nog inkopen gaan doen voor de schoolboeken van Awa en Adama ,want ik heb dit aan hen beloofd en belofte maakt schuld maar deze schuld los ik graag in … Het zal wel een zoektocht worden maar we gaan ervoor. Ik ken hier ondertussen al redelijk mijne weg dus op hoop van zegen.
I
n de namiddag hebben we terug met iedereen afgesproken om onze tv en dvd af te geven in Hart House. Het zal ons een goed gevoel geven juist voor we vertrekken om nog een goede daad te kunnen doen.
Mensen, we hebben ons best gedaan om zo veel mogelijk dingen te verwezenlijken op onze eerste trip in The Gambia. Het is nog een grote zoektocht geweest hoe alles hier in elkaar zit en we hebben veel tijd verloren om onze weg te vinden, veel moeten wachten op alles en nog wat en dan nog niet de temperaturen meegerekend,....enfin we hebben hier nog werk te doen, dus voor volgend jaar kunnen we al aan onze planning beginnen … we"ll be back !!!!
Foto's worden nog achteraf verstuurd + bij aankomst thuis wordt er zeker nog info op het blog geplaatst over de ganse verdeling van de sponsoring dus .... blijven volgen!!!
Voor nu, warme groeten uit Gambia,
Bellinda en de Desertlions en Ives (onze adoptiezoon van team 627).
xxx
woensdag 5 november 2008
dinsdag 4 november 2008
Genoegdoeningen
[Bellinda] Het wordt warmer en warmer. We gaan eerst nog eens zien naar dat bed aan de kant van de straat. De eigenaar was er gisteren niet en niemand kon hem bereiken … geen geluk. We hopen vandaag op meer geluk en wat blijkt? Het bed is niet te koop maar moet geschonken worden! Wij vallen achterover, we hadden onze dalassi's al in de aanslag in pakjes (nooit al je geld laten zien) om dit te kopen. Hij ging ons iets laten weten of het konden krijgen voor ons project. Zijn baas moest zich daar over uitspreken. Weer niets! Maar we proberen later nog wel eens weer.
Onze volgende halte is terug naar Hart House, ons tweede project. Hier zijn we reeds geweest op zaterdag maar dan waren er geen kindjes in de school. Maar nu hebben we meer geluk: een 11-tal kindjes zijn in de school en krijgen op die moment les, verdeeld over 2 klasjes in een heel klein kamertje. De eigenaar en zijn vrouw zijn heel content om ons terug te zien en we krijgen uitleg hoe de school ontstaan is en hoe de werking verloopt. Ik neem alvast eens een kijkje in een klasje bij meester Pa Musa, een heel rustige kerel die weet wat hij doet. Ik neem plaats naast een kindje met een grote slabber aan. Het is haar eerste dag en nacht en ze heeft verdriet … Ze heeft een boekje in haar handen en wil het mij laten zien. Ze kan niet praten maar wil toch iets duidelijk maken waarbij mijn ervaring met Dennis heel goed van pas komt, ook al is het een moeilijk moment! Dousainou, een kindje met het syndroom van down, komt erbij zitten. Hij kan ook niet praten maar is volgens de leraar heel erg geïnteresseerd in letters en woorden. Hij gebaart om iets te tekenen en we beginnen er aan: ik leg zijn hand op een stuk papier en teken langsheen zijn vingers … een heel hilarische blik als ik zijn hand terug wegneem en hij een afdruk ziet staan van zijn eigen hand. Zo blij !!! Een knuffel was mijn kado ... nog eens … bij iedereen. Njemmeh, ook een meisje met een grote slabber aan en niet kan spreken heeft dit gezien en kan zo oprecht lachen; niet te doen! Ze springt rond mijn nek en zet mijn bril op … we nemen een foto … gewoon de max!!! De leraar kijkt geamuseerd toe.
Ondertussen waren een paar vrouwen hun middagmaal aan het klaarmaken in de "outdoor kitchen". De keuken is een open plaats achter het gebouw: geen vloer, geen fornuis, niets. Een oude autovelg doet dienst als vuurmand en met zelfgemaakte houtskool stoken ze een vuurtje om de kookpotten op te zetten. Vandaag op vis op het menu; vis met rijst en lekkere groentjes! Het is onvoorstelbaar dat ze met zo weinig een heel lekkere maaltijd kunnen klaarmaken. Alles wordt mooi is kommetjes gedaan, echt een heuse hoeveelheid en iedereen neemt rustig plaats om te eten en iIedereen helpt mee …
Even later hebben we nog een gesprek met de eigenaar (naam vergeten) over onze sponsoring. We begrijpen van hem dat het gebrek aan elektriciteit nu een heel groot probleem is voor de werking van de school. We hebben dan besloten in samenspraak met de eigenaar om zonnepanelen aan te kopen (hier uiteraard de goedkoopste manier om elektriciteit te maken) en een bedrag aan te bieden om de keuken aan te bouwen en een nieuwe vloer te leggen. Verder hadden wij nog het idee om een nieuwe tv te kopen met dvd speler voor educatieve lessen te geven aan de kindjes. Dit mag hij echter nog niet weten: we gaan donderdag voor we vertrekken met onze aankoop langs om dit af te geven ... a surprise !!!
Alles nog even laten bezinken en weg zijn we. We gaan inkopen doen voor het schooltje van Kerr Sering voor het maken van onze voedselpaketten. We verdelen ons in twee groepen: de ene groep achter eten en de andere achter een tv en dvd in Serekunda Market. Tussen in nog eens gaan kijken voor ons ziekenhuisbed. Ondertussen veel water drinken, puffen en zweten, de temperaturen blijven hier stijgen, overal stof en wij plakken dat het niet op kan ...
Later op de dag allemaal terug aan het hotel op de parking de pakketjes zitten maken (ongeveer 200) tot het donker werd. We hebben veel bekijks van andere toeristen en 'locals'. Deze laatste willen allemaal helpen in ruil voor een voedselpakket. Rijst is hier heel duur (voor sommigen de helft van een maandloon). Iedereen hangt vol bloem of suiker maar het geeft voldoening dat je met iets goeds bezig bent. Alles de wagen in, klaar om de volgende dag gaan uit te delen.
Onze volgende halte is terug naar Hart House, ons tweede project. Hier zijn we reeds geweest op zaterdag maar dan waren er geen kindjes in de school. Maar nu hebben we meer geluk: een 11-tal kindjes zijn in de school en krijgen op die moment les, verdeeld over 2 klasjes in een heel klein kamertje. De eigenaar en zijn vrouw zijn heel content om ons terug te zien en we krijgen uitleg hoe de school ontstaan is en hoe de werking verloopt. Ik neem alvast eens een kijkje in een klasje bij meester Pa Musa, een heel rustige kerel die weet wat hij doet. Ik neem plaats naast een kindje met een grote slabber aan. Het is haar eerste dag en nacht en ze heeft verdriet … Ze heeft een boekje in haar handen en wil het mij laten zien. Ze kan niet praten maar wil toch iets duidelijk maken waarbij mijn ervaring met Dennis heel goed van pas komt, ook al is het een moeilijk moment! Dousainou, een kindje met het syndroom van down, komt erbij zitten. Hij kan ook niet praten maar is volgens de leraar heel erg geïnteresseerd in letters en woorden. Hij gebaart om iets te tekenen en we beginnen er aan: ik leg zijn hand op een stuk papier en teken langsheen zijn vingers … een heel hilarische blik als ik zijn hand terug wegneem en hij een afdruk ziet staan van zijn eigen hand. Zo blij !!! Een knuffel was mijn kado ... nog eens … bij iedereen. Njemmeh, ook een meisje met een grote slabber aan en niet kan spreken heeft dit gezien en kan zo oprecht lachen; niet te doen! Ze springt rond mijn nek en zet mijn bril op … we nemen een foto … gewoon de max!!! De leraar kijkt geamuseerd toe.
Ondertussen waren een paar vrouwen hun middagmaal aan het klaarmaken in de "outdoor kitchen". De keuken is een open plaats achter het gebouw: geen vloer, geen fornuis, niets. Een oude autovelg doet dienst als vuurmand en met zelfgemaakte houtskool stoken ze een vuurtje om de kookpotten op te zetten. Vandaag op vis op het menu; vis met rijst en lekkere groentjes! Het is onvoorstelbaar dat ze met zo weinig een heel lekkere maaltijd kunnen klaarmaken. Alles wordt mooi is kommetjes gedaan, echt een heuse hoeveelheid en iedereen neemt rustig plaats om te eten en iIedereen helpt mee …
Even later hebben we nog een gesprek met de eigenaar (naam vergeten) over onze sponsoring. We begrijpen van hem dat het gebrek aan elektriciteit nu een heel groot probleem is voor de werking van de school. We hebben dan besloten in samenspraak met de eigenaar om zonnepanelen aan te kopen (hier uiteraard de goedkoopste manier om elektriciteit te maken) en een bedrag aan te bieden om de keuken aan te bouwen en een nieuwe vloer te leggen. Verder hadden wij nog het idee om een nieuwe tv te kopen met dvd speler voor educatieve lessen te geven aan de kindjes. Dit mag hij echter nog niet weten: we gaan donderdag voor we vertrekken met onze aankoop langs om dit af te geven ... a surprise !!!
Alles nog even laten bezinken en weg zijn we. We gaan inkopen doen voor het schooltje van Kerr Sering voor het maken van onze voedselpaketten. We verdelen ons in twee groepen: de ene groep achter eten en de andere achter een tv en dvd in Serekunda Market. Tussen in nog eens gaan kijken voor ons ziekenhuisbed. Ondertussen veel water drinken, puffen en zweten, de temperaturen blijven hier stijgen, overal stof en wij plakken dat het niet op kan ...
Later op de dag allemaal terug aan het hotel op de parking de pakketjes zitten maken (ongeveer 200) tot het donker werd. We hebben veel bekijks van andere toeristen en 'locals'. Deze laatste willen allemaal helpen in ruil voor een voedselpakket. Rijst is hier heel duur (voor sommigen de helft van een maandloon). Iedereen hangt vol bloem of suiker maar het geeft voldoening dat je met iets goeds bezig bent. Alles de wagen in, klaar om de volgende dag gaan uit te delen.
maandag 3 november 2008
Kerr Sering
[Billinda] Om 9.00u afspraak met Modou (Gambiaanse vriend van Tine) en Math aan het Senegambia Beach hotel. Samen met hen en Broos en mezelf hebben we een afspraak bij de Jammeh Foundation. Dit moeten we doen om onze container uit de haven te halen. Als we dit doen via de organisatie gaat het ons veel minder geld kosten om de container te 'claimen' dan als dat we dit op ons eigen houtje zouden willen doen.
Eigenlijk was het de bedoeling dat de container hier zou zijn als wij hier ook waren maar met spijt in het hart moet ik vertellen dat de container vertraging heeft opgelopen en hier maar zal zijn op zondag 9 november en dan … dan zijn wij al weg: heeeeel spijtig, ... op zijn afrikaans natuurlijk.
Daarom ook al die afspraken met Jo en Math en Marcel - vrienden die ook spullen hebben meegegeven met de container en hier nog zijn tot 15 november- om ons te helpen bij de verdeling. We hebben met mijn paklijst in aanslag een heuse vergadering achter de rug over hoe we de spullen gaan verdelen. Het is ongelooflijk sympathiek dat zij dit voor ons gaan verwezenlijken; we vertouwen deze mensen 100% en met hun gezond verstand moet dit zeker slagen.
Bij de Jammeh Foundation werden we goed ontvangen. Een heel deftige heer, redelijk formeel. Na enige uitleg over wat er in de container zit, naar wie het gaat, zag hij het zitten om ons te helpen bij het 'claimen', een hele geruststelling want alles draait hier rond geld (de dalassi's vliegen hier rond onze oren!!!). Hij beloofd ons om onmiddellijk de papieren in orde te maken zodat we tegen het eind van de week de nodige toelatingen en stempels verkrijgen.Lets hope, dit is nog altijd Afrika.
Maar allé die mens geeft ons een goed gevoel en ondertussen (woensdag) kan ik al zeggen dat alles zeker tegen vrijdag gaat in orde zijn want Math heeft hierover bericht gekregen!!! Goe bezig!
Terug naar het hotel een ' briefing' gehouden voor de leeuwkes en onze rit gaat verder richting Kerr Sering, ons eigenlijke project, het schooltje van Picca !!!
Math en Jo en Marcel en Modou zijn er ook. Aangekomen in het dorpje is onze eerste halte de 'Medical Post ' van Kerr Sering. Geen goed berijdbare wegen, alles in het zand en een hele boel mensen die je staan aan te staren als je passeert aan hun deur. Ze lachen ... en kindjes lopen naast de wagen met ons mee ... De eerste indruk was redelijk: op de binnenkoer lag er een beton en verder een betegeld terras aan de inkomdeur. Een klein vrouwtje staat ons op te wachten en doet haar uitleg aan Modou en hij vertaalt voor ons. We kijken wat rond en zien toch dat enige hulp zeker welkom is: een bed bijvoorbeeld, ontsmetting, linnen en dergelijke. Er is hier ook geen water; het is te zeggen de leidingen liggen er wel maar er is ergens een aansluiting te weinig geplaatst. Niemand weet dit te fiksen en dit is zo al sinds 2006! Je kan dit toch niet geloven dat in een medische post geen water aanwezig is, zeker als je weet dat hier eigenlijk hoofdzakelijk bevallingen gebeuren.
Ondertussen komen Jo en Marcel en Math naar ons toe. Ze hadden al eerder eens een kijkje gaan nemen verderop aan het schooltje. Jo is blijkbaar aangedaan … Marcel begint zijn uitleg: " ze vallen hier zoals vliegen"!! Jullie moeten weten dat het regenseizoen net gedaan is en dat de mensen echt honger lijden en dat veel kinderen ziek zijn tijdens deze periode. Malaria is de grote boosdoener! Er was blijkbaar een man die heel ziek was en gewoon voor hun ogen is neergevallen. Hij had hoge koorts en rilde over gans zijn lichaamen … je kan echt niets doen hé !!! Medicatie is hier niet voorradig dus gaan de mensen wat kruiden gaan zoeken om hem te helpen. Niemand weet wat het wordt. Verderop zit een klein meisje te rillen met een dikke jas aan (bij notabene 35 graden). Schrijnende taferelen !!! Ze geven ons nog mee om ons na enige aanraking nadien goed te ontsmetten.
Bij het buitenkomen stond er ons een groep kindjes van de school op te wachten al zingend en roepend. Heel hartverwarmend … Ze wisten dat we kwamen en hadden tekeningen voor ons gemaakt. We stappen allemaal richting de school en op onze weg vergezellen ons een heleboel kinderen die je een hand komen geven. Bijna iedereen heeft een snotneus. Je ziet het verschil tussen een schoolgaand kindje en een ander kindje, door hun mooie uniform zijn het echte schatjes … Dit was voor ons de eerste keer dat we naar de school kwamen kijken. Het gebouw is redelijk groot maar zeker nog niet afgewerkt. Alleen twee klasjes kunnen nu reeds gebruikt worden, alleen ligt er nog geen vloer in maar enkel zand! Geen nood, we hebben bijna 5 kubiek meter vloer meegenomen in de container dus tegen volgende week kunnen ze hier ook aan beginnen. Ook elders is er nog veel werk te doen. Jo en Math konden het regelen dat er morgen aannemers komen om de boel verder af te werken. Er is al heel veel gepresteerd als je weet dat alles, maar dan ook alles, hier met de hand gedaan wordt. Aan mij wordt wat technische uitleg gevraagd, ja, natuurlijk volgens Afrikaanse normen is dit gebouw stevig genoeg bevonden. Zelf helpen zit er voor ons niet in, er zijn niet onmiddellijk materialen voorhanden om dit te doen.
Een lokaal op de eerste verdieping zou deze week nog moeten afgewerkt worden om al het materiaal van de container in te stockeren. Toch vinden we het allemaal spijtig dat we zo direkt niets kunnen doen daarom hadden sommigen het idee om pakketjes eten te maken en hier de volgende dag te komen brengen. Eerst nog onze inkopen doen van bloem, suiker, bouillonblokjes, rijst, zeep en een snoepje voor de kids van de school en de rest gewoon in het dorp gaan ronddragen.
Tussendoor hebben we wel eens een kijkje kunnen nemen hoe een lesuur er uitziet in Gambiaanse termen: heel lawaaierig dus en heel kleurrijk. Drie leraren staan in de overvolle klas tussen de kinderen … alles wat op het bord staat wordt wel tien keer herhaald, al roepen!!! Heel amusant schouwspel! Een goed gevoel blijft achter want we komen later terug!
Terug bij de medische post. Intussen hebben we ook besloten om een bed te gaan kopen. We hadden hier ergens op de grote baan een aantal bedden zien staan aan de kant van de weg. Ook de Desert Lions hun apotheek en verzorgingsmateriaal dat ze meehadden tijdens hun trip hebben we allemaal afgegeven. En als toemaatje hebben onze boys de waterleiding gefikst!!! De douche werkt nu weer en uit de enige lavabokraan komt terug stromend water: blije gezichten alom!!! We spreken af om de volgende dagen terug te komen ...
‘s Avonds eens lekker gaan eten met een frisse pint, mag ook wel eens na al die warme en bewogen dagen. We vergeten even de zorgen en genieten nog wat na bij een temperauur van nog 25 graden. Santéééé!!!
[Webbie] Vandaag heb ik ook 70 foto's ontvangen. Ik heb deze aan de Diavoorstelling toegevoegd. (Klik op het woord "Diavoorstelling" in vorige zin.)
Eigenlijk was het de bedoeling dat de container hier zou zijn als wij hier ook waren maar met spijt in het hart moet ik vertellen dat de container vertraging heeft opgelopen en hier maar zal zijn op zondag 9 november en dan … dan zijn wij al weg: heeeeel spijtig, ... op zijn afrikaans natuurlijk.
Daarom ook al die afspraken met Jo en Math en Marcel - vrienden die ook spullen hebben meegegeven met de container en hier nog zijn tot 15 november- om ons te helpen bij de verdeling. We hebben met mijn paklijst in aanslag een heuse vergadering achter de rug over hoe we de spullen gaan verdelen. Het is ongelooflijk sympathiek dat zij dit voor ons gaan verwezenlijken; we vertouwen deze mensen 100% en met hun gezond verstand moet dit zeker slagen.
Bij de Jammeh Foundation werden we goed ontvangen. Een heel deftige heer, redelijk formeel. Na enige uitleg over wat er in de container zit, naar wie het gaat, zag hij het zitten om ons te helpen bij het 'claimen', een hele geruststelling want alles draait hier rond geld (de dalassi's vliegen hier rond onze oren!!!). Hij beloofd ons om onmiddellijk de papieren in orde te maken zodat we tegen het eind van de week de nodige toelatingen en stempels verkrijgen.Lets hope, dit is nog altijd Afrika.
Maar allé die mens geeft ons een goed gevoel en ondertussen (woensdag) kan ik al zeggen dat alles zeker tegen vrijdag gaat in orde zijn want Math heeft hierover bericht gekregen!!! Goe bezig!
Terug naar het hotel een ' briefing' gehouden voor de leeuwkes en onze rit gaat verder richting Kerr Sering, ons eigenlijke project, het schooltje van Picca !!!
Math en Jo en Marcel en Modou zijn er ook. Aangekomen in het dorpje is onze eerste halte de 'Medical Post ' van Kerr Sering. Geen goed berijdbare wegen, alles in het zand en een hele boel mensen die je staan aan te staren als je passeert aan hun deur. Ze lachen ... en kindjes lopen naast de wagen met ons mee ... De eerste indruk was redelijk: op de binnenkoer lag er een beton en verder een betegeld terras aan de inkomdeur. Een klein vrouwtje staat ons op te wachten en doet haar uitleg aan Modou en hij vertaalt voor ons. We kijken wat rond en zien toch dat enige hulp zeker welkom is: een bed bijvoorbeeld, ontsmetting, linnen en dergelijke. Er is hier ook geen water; het is te zeggen de leidingen liggen er wel maar er is ergens een aansluiting te weinig geplaatst. Niemand weet dit te fiksen en dit is zo al sinds 2006! Je kan dit toch niet geloven dat in een medische post geen water aanwezig is, zeker als je weet dat hier eigenlijk hoofdzakelijk bevallingen gebeuren.
Ondertussen komen Jo en Marcel en Math naar ons toe. Ze hadden al eerder eens een kijkje gaan nemen verderop aan het schooltje. Jo is blijkbaar aangedaan … Marcel begint zijn uitleg: " ze vallen hier zoals vliegen"!! Jullie moeten weten dat het regenseizoen net gedaan is en dat de mensen echt honger lijden en dat veel kinderen ziek zijn tijdens deze periode. Malaria is de grote boosdoener! Er was blijkbaar een man die heel ziek was en gewoon voor hun ogen is neergevallen. Hij had hoge koorts en rilde over gans zijn lichaamen … je kan echt niets doen hé !!! Medicatie is hier niet voorradig dus gaan de mensen wat kruiden gaan zoeken om hem te helpen. Niemand weet wat het wordt. Verderop zit een klein meisje te rillen met een dikke jas aan (bij notabene 35 graden). Schrijnende taferelen !!! Ze geven ons nog mee om ons na enige aanraking nadien goed te ontsmetten.
Bij het buitenkomen stond er ons een groep kindjes van de school op te wachten al zingend en roepend. Heel hartverwarmend … Ze wisten dat we kwamen en hadden tekeningen voor ons gemaakt. We stappen allemaal richting de school en op onze weg vergezellen ons een heleboel kinderen die je een hand komen geven. Bijna iedereen heeft een snotneus. Je ziet het verschil tussen een schoolgaand kindje en een ander kindje, door hun mooie uniform zijn het echte schatjes … Dit was voor ons de eerste keer dat we naar de school kwamen kijken. Het gebouw is redelijk groot maar zeker nog niet afgewerkt. Alleen twee klasjes kunnen nu reeds gebruikt worden, alleen ligt er nog geen vloer in maar enkel zand! Geen nood, we hebben bijna 5 kubiek meter vloer meegenomen in de container dus tegen volgende week kunnen ze hier ook aan beginnen. Ook elders is er nog veel werk te doen. Jo en Math konden het regelen dat er morgen aannemers komen om de boel verder af te werken. Er is al heel veel gepresteerd als je weet dat alles, maar dan ook alles, hier met de hand gedaan wordt. Aan mij wordt wat technische uitleg gevraagd, ja, natuurlijk volgens Afrikaanse normen is dit gebouw stevig genoeg bevonden. Zelf helpen zit er voor ons niet in, er zijn niet onmiddellijk materialen voorhanden om dit te doen.
Een lokaal op de eerste verdieping zou deze week nog moeten afgewerkt worden om al het materiaal van de container in te stockeren. Toch vinden we het allemaal spijtig dat we zo direkt niets kunnen doen daarom hadden sommigen het idee om pakketjes eten te maken en hier de volgende dag te komen brengen. Eerst nog onze inkopen doen van bloem, suiker, bouillonblokjes, rijst, zeep en een snoepje voor de kids van de school en de rest gewoon in het dorp gaan ronddragen.
Tussendoor hebben we wel eens een kijkje kunnen nemen hoe een lesuur er uitziet in Gambiaanse termen: heel lawaaierig dus en heel kleurrijk. Drie leraren staan in de overvolle klas tussen de kinderen … alles wat op het bord staat wordt wel tien keer herhaald, al roepen!!! Heel amusant schouwspel! Een goed gevoel blijft achter want we komen later terug!
Terug bij de medische post. Intussen hebben we ook besloten om een bed te gaan kopen. We hadden hier ergens op de grote baan een aantal bedden zien staan aan de kant van de weg. Ook de Desert Lions hun apotheek en verzorgingsmateriaal dat ze meehadden tijdens hun trip hebben we allemaal afgegeven. En als toemaatje hebben onze boys de waterleiding gefikst!!! De douche werkt nu weer en uit de enige lavabokraan komt terug stromend water: blije gezichten alom!!! We spreken af om de volgende dagen terug te komen ...
‘s Avonds eens lekker gaan eten met een frisse pint, mag ook wel eens na al die warme en bewogen dagen. We vergeten even de zorgen en genieten nog wat na bij een temperauur van nog 25 graden. Santéééé!!!
[Webbie] Vandaag heb ik ook 70 foto's ontvangen. Ik heb deze aan de Diavoorstelling toegevoegd. (Klik op het woord "Diavoorstelling" in vorige zin.)
zondag 2 november 2008
Nieuwe foto's
Vandaag heb ik nieuwe foto's ontvangen en toegevoegd aan het album.
Klik in de rechtermarge in het midden op de foto onder de hoofding DIAVOORSTELLING om naar het volledige album te gaan. Klik vervolgens op Diavoorstelling.
Klik in de rechtermarge in het midden op de foto onder de hoofding DIAVOORSTELLING om naar het volledige album te gaan. Klik vervolgens op Diavoorstelling.
zaterdag 1 november 2008
Hart House
Onze taxi voor de deur , den jumbo notabene, brengt ons bij de desert lions in Senegambia,.....iedereen staat klaar om te vertrekken naar Hart House , wegbeschrijving in aanslag en wijlen weg ,......terug veel plaatsen gepasseerd dat we gisteren ook al gedaan hadden , no problem het komt wel goed,......na een tijdje terug vast ,..........gevraagd aande kant van de weg aan een paar tieners, ze stappen mee in bij het Boxer team en terug de weg op ,.........jongens wat een lastige baantjes , de wagens gaan op en neer in de straatjes, ..........ik dacht al dit komt terug niet goed , maar wonder boven wonder , ...we stoppen voor een grote witte muur met de beschrijving ' Gambian home for children with learning difficulties , Hart House ,...we zijn er , .....wat een teleurstelling als we binnenkomen en moeten horen van de directrice dat alle kindjes naar huis zijn,....het was zaterdag en zoals bij ons is het dan geen school, normaal blijven de kindjes hier een ganse week van maandag tot vrijdag en gaan dan naar huis, we mogen wel een kijkje nemen binnenin ,....een verhaal dat ik maandag zal schrijven in geuren en kleuren,..........
we nemen alvast een paar fotos en beloven om maandag terug te keren met een bedrag dat we gaan schenken,....ondertussen is het Boxterteam hun materiaal dat ze niet meer nodig hebben aan het uitladen en dragen het binnen in een klein kamertje, ........een blij gezicht bij iedereen,.....
we moeten weer weg want we hebben afspraak in het hotel met de mensen dat ons geholpen hebben in Antwerpen om de container te laden, ook zij hebben spullen meegegeven om hier te verdelen ,.......Modou , mijn contactpersoon via Tine van Picca en van Math en Jo, was ook op de afspraak, de meeste afspraken en regelingen gaan via hem , het ziet er mij een zeer deftige heer uit en spreekt goed engels,..........
we spreken voor as. maandag om samen naar de Jammeh Foundation te gaan, terug naar Hart HOuse en naar ons project , het schooltje in Kerr Sering ,....s'avonds gaan we dan verder vergaderen hoe we de rest van de week gaan invullen om onze doelen te halen,..ik kijk er naar uit , met de zakdoek in aanslag........
wordt vervolgd ,........
bellinda en Co
we nemen alvast een paar fotos en beloven om maandag terug te keren met een bedrag dat we gaan schenken,....ondertussen is het Boxterteam hun materiaal dat ze niet meer nodig hebben aan het uitladen en dragen het binnen in een klein kamertje, ........een blij gezicht bij iedereen,.....
we moeten weer weg want we hebben afspraak in het hotel met de mensen dat ons geholpen hebben in Antwerpen om de container te laden, ook zij hebben spullen meegegeven om hier te verdelen ,.......Modou , mijn contactpersoon via Tine van Picca en van Math en Jo, was ook op de afspraak, de meeste afspraken en regelingen gaan via hem , het ziet er mij een zeer deftige heer uit en spreekt goed engels,..........
we spreken voor as. maandag om samen naar de Jammeh Foundation te gaan, terug naar Hart HOuse en naar ons project , het schooltje in Kerr Sering ,....s'avonds gaan we dan verder vergaderen hoe we de rest van de week gaan invullen om onze doelen te halen,..ik kijk er naar uit , met de zakdoek in aanslag........
wordt vervolgd ,........
bellinda en Co
vrijdag 31 oktober 2008
BlaBlawomen is no good
10:00 : terug 30 graden en still counting ... De strooien komt ons ophalen (Miriam en Linde en Kura en ikke) in de Jumbo !!!!!! aan ons hotel, (wij supercontent dat we weer genen taxichauffeur moesten betalen en eerst niet moesten onderhandelen over de prijs) richting Senegambia Beach Hotel, de residentie waar ze ingechekt zijn voor de rest van de week.
De eigenlijke challenge is afgelopen en het is nu tijd om onze projecten te gaan bezoeken ... Ons eerste project dat we willen gaan bezoeken is het Hart House in Kotu, North Kombo, een eigenlijke weggbeschrijving hebben we niet, maar volgens de Seat, kan het toch niet moeilijk zijn: "we hebben bijna 8000 km gereden om hier te geraken, het zou moeten lukken dat we dat niet gaan vinden ...". Heb ook de indruk dat onze Desert Lions zich ook al goed hebben aangepast aan the African way ... keep it nise and easy ... don't worry!!!!
Off we go ... iedereen volle moed de auto's in, een bakkende zon vergezeld ons, onderweg krijgen we terug een ervaring van de bedrijvigheid van jewelste aan verschillende marktjes, geuren vliegen rond je oren, frisse en minder frisse ... mensen en nog eens mensen. Iedereen (ook koeien en geiten) lopen naast en op de straat, snel rijden is hier niet aan te raden ...
Na een hele tijd te rijden komen we tot de constatatie dat het toch niet zo gemakkelijk is om die plek te vinden, we stoppen verschillende keren, zelfs bij een politiestation in Afrikaanse normen dan, om de weg te vragen, .............iedereen wil je helpen en zelfs meerijden met je ... maar niemand weet uiteindelijk waar we moeten zijn, ongelooflijk als later blijkt dat het op 2 km van ons hotel ligt ????????????????? niet te begrijpen ... we passeren verschillende keren dezelfde plek maar komen nergens ... iedereen blijft kalm hier, in Belgie zou dit wel anders zijn ...
We besluiten om een internet café op te zoeken en naar de site van Hart House te 'surfen'; een wegbeschrijving zou ons moeten helpen ... ondertussen waren Miriam en Linde en Kura nog bij ons, het was al in de late namiddag en we haddden een regeling met 'Dizzy' om haar vanaf het hotel terug naar huis te brengen, naar Bakau.......de planning was niet meer, .....
We hadden het juiste adres en beschrijving gevonden van HH maar het was al te laat geworden om nog naar die plek te rijden, je moet weten dat de banen hier niet liggen zoals bij ons, het zijn verzande stoffige wegeltjes met putten en bulten , ........en nergens borden of plaatsnamen en zeker geen verlichting in de straat ,.......we proberen morgen wel,..en besluiten zelf Kura naar huis te brengen, terug we weten de weg niet, .......Miriam had dan Dizzy gebeld om ons te vergezellen naar haar huis,......oke , no problem !!!
Alle Desert Lions hadden een nieuwe missie, Kura naar huis brengen,.....maaaaar,....dizzy komt aan en het begint natuurlijk over de prijs, natuurlijk weeral veeeel te duur, ikke begin van mijnen tek te maken dat hij al zoveel van ons heeft gekregen dat hij nu een eforken moet doen,....den Dizzy niet content natuurlijk , ja mensen we zijn met een ruzie moeten eindigen , (ik dan toch, Miriam zat in de auto al , en ja het was te nemen of te laten ), met hen wil hij nog handelen met mij niet meer , .....BlaBlawomen is no good !!!! enfin ,.....we volgen hem,.........zoals jullie al in mijn eerder bericht hebben kunnen lezen zijn de wegen daar zo slecht dat hij ons ook heeft afgezet waar hij altijd met de moeder van Kura afspreekt,......hij vertrekt terug met veel te veel geld van ons en wij rijden verder, .....Neema was er al en toonde ons de weg,......de vrouwelijke Lions en M. en L. , vergezellen haar te voet , de auto's worden onderworpen aan een waar parcour van putten en bulten en grote waterplassen , maar iedereen gaat vlottjes door , ja ook de Jumbo,......straatje in en straatje uit, een vraag kwam boven , hoe geraken wij hier alleen uit ?????? het was bijna donker en moesten nog terug,,,,,
we zijn aangekomen aan de woning van Kura , spijtig om te zeggen maar onze dieren staan in een mooiere stal, schrijnende taferelen , geen electriciteit, geen stromend water, heel klein en donker, vuil , ze wonen hier met veel te veel mensen op dit klein plaatsje, .......en toch blijven de mensen lachen, ...hier durven we geen fotos te nemen , je doet dit niet dachten we,....de tweeling awa en adama waren er ook , ook de grootmoeder leeft mee in dit huisje, Miriam krijgt een geschenk , een stuk fruit waar je eerst niet van weet wat het eigenlijk is,.....ze neemt het beleefd aan ......
we moeten weg , het wordt donker, de kindjes beginnen te wenen, het is terug een triest afscheid , echt moeilijk om hier iemand achter te laten,........verschillende emoties komen boven ......toch kunnen we eens lachen als we een ezel zien passeren met een kar achter zich met een heuse 'dressoire ' op , met spiegels en al , ......gewoon ongelooflijk hoe dit allemaal in elkaar zit,.....
zonder veel kleerscheuren geraken we uit deze sloppenwijken , terug de 'grote' baan op en terug naar ons hotel ,....een bewogen dag.
De eigenlijke challenge is afgelopen en het is nu tijd om onze projecten te gaan bezoeken ... Ons eerste project dat we willen gaan bezoeken is het Hart House in Kotu, North Kombo, een eigenlijke weggbeschrijving hebben we niet, maar volgens de Seat, kan het toch niet moeilijk zijn: "we hebben bijna 8000 km gereden om hier te geraken, het zou moeten lukken dat we dat niet gaan vinden ...". Heb ook de indruk dat onze Desert Lions zich ook al goed hebben aangepast aan the African way ... keep it nise and easy ... don't worry!!!!
Off we go ... iedereen volle moed de auto's in, een bakkende zon vergezeld ons, onderweg krijgen we terug een ervaring van de bedrijvigheid van jewelste aan verschillende marktjes, geuren vliegen rond je oren, frisse en minder frisse ... mensen en nog eens mensen. Iedereen (ook koeien en geiten) lopen naast en op de straat, snel rijden is hier niet aan te raden ...
Na een hele tijd te rijden komen we tot de constatatie dat het toch niet zo gemakkelijk is om die plek te vinden, we stoppen verschillende keren, zelfs bij een politiestation in Afrikaanse normen dan, om de weg te vragen, .............iedereen wil je helpen en zelfs meerijden met je ... maar niemand weet uiteindelijk waar we moeten zijn, ongelooflijk als later blijkt dat het op 2 km van ons hotel ligt ????????????????? niet te begrijpen ... we passeren verschillende keren dezelfde plek maar komen nergens ... iedereen blijft kalm hier, in Belgie zou dit wel anders zijn ...
We besluiten om een internet café op te zoeken en naar de site van Hart House te 'surfen'; een wegbeschrijving zou ons moeten helpen ... ondertussen waren Miriam en Linde en Kura nog bij ons, het was al in de late namiddag en we haddden een regeling met 'Dizzy' om haar vanaf het hotel terug naar huis te brengen, naar Bakau.......de planning was niet meer, .....
We hadden het juiste adres en beschrijving gevonden van HH maar het was al te laat geworden om nog naar die plek te rijden, je moet weten dat de banen hier niet liggen zoals bij ons, het zijn verzande stoffige wegeltjes met putten en bulten , ........en nergens borden of plaatsnamen en zeker geen verlichting in de straat ,.......we proberen morgen wel,..en besluiten zelf Kura naar huis te brengen, terug we weten de weg niet, .......Miriam had dan Dizzy gebeld om ons te vergezellen naar haar huis,......oke , no problem !!!
Alle Desert Lions hadden een nieuwe missie, Kura naar huis brengen,.....maaaaar,....dizzy komt aan en het begint natuurlijk over de prijs, natuurlijk weeral veeeel te duur, ikke begin van mijnen tek te maken dat hij al zoveel van ons heeft gekregen dat hij nu een eforken moet doen,....den Dizzy niet content natuurlijk , ja mensen we zijn met een ruzie moeten eindigen , (ik dan toch, Miriam zat in de auto al , en ja het was te nemen of te laten ), met hen wil hij nog handelen met mij niet meer , .....BlaBlawomen is no good !!!! enfin ,.....we volgen hem,.........zoals jullie al in mijn eerder bericht hebben kunnen lezen zijn de wegen daar zo slecht dat hij ons ook heeft afgezet waar hij altijd met de moeder van Kura afspreekt,......hij vertrekt terug met veel te veel geld van ons en wij rijden verder, .....Neema was er al en toonde ons de weg,......de vrouwelijke Lions en M. en L. , vergezellen haar te voet , de auto's worden onderworpen aan een waar parcour van putten en bulten en grote waterplassen , maar iedereen gaat vlottjes door , ja ook de Jumbo,......straatje in en straatje uit, een vraag kwam boven , hoe geraken wij hier alleen uit ?????? het was bijna donker en moesten nog terug,,,,,
we zijn aangekomen aan de woning van Kura , spijtig om te zeggen maar onze dieren staan in een mooiere stal, schrijnende taferelen , geen electriciteit, geen stromend water, heel klein en donker, vuil , ze wonen hier met veel te veel mensen op dit klein plaatsje, .......en toch blijven de mensen lachen, ...hier durven we geen fotos te nemen , je doet dit niet dachten we,....de tweeling awa en adama waren er ook , ook de grootmoeder leeft mee in dit huisje, Miriam krijgt een geschenk , een stuk fruit waar je eerst niet van weet wat het eigenlijk is,.....ze neemt het beleefd aan ......
we moeten weg , het wordt donker, de kindjes beginnen te wenen, het is terug een triest afscheid , echt moeilijk om hier iemand achter te laten,........verschillende emoties komen boven ......toch kunnen we eens lachen als we een ezel zien passeren met een kar achter zich met een heuse 'dressoire ' op , met spiegels en al , ......gewoon ongelooflijk hoe dit allemaal in elkaar zit,.....
zonder veel kleerscheuren geraken we uit deze sloppenwijken , terug de 'grote' baan op en terug naar ons hotel ,....een bewogen dag.
donderdag 30 oktober 2008
Het weerzien met de DL's
ja , mensen het heeft een tijdje geduurd vooraleer er terug nieuws te lezen was op het blog, enerzijds is dit Afrika , the African way, waarmee ik bedoel dat niet alles hier perfect werkt zoals je het zou willen, waaronder de pc's , ...en dat ik soms niet in staat was om een verhaal te schrijven , ... het zijn bewogen dagen geweest.
Zoals ik al eerder had gemeld zijn de Desert Lions dus op woensdagavond in volle glorie ons hotel in Brufut gepasseerd richting Kartung ,....
dezelfde avond nog contacten gemaakt om mij de volgende dag te komen halen om met hen enige formaliteiten van de Challenge mee te beleven en dit dan met gans het konvooi , 49 mensen in 21 voertuigen,...
donderdag, 10.00u , 35 graden , een eerste blij weerzien van onze leeuwkes , geen traantjes maar een smile en nen dikke knuffel voor iedereen nie te doen , eindelijk een ninoofs babbelken kunnen doen ,en de anders mensen/challengers leren kennen ,......ze zien er allemaal heel goed uit, een mooi kleurtje , sommige wat vermagerd maar nog steeds gezond , op hun gezichten een ware voldoening en soms met een ongeloof van , is het nu echt gedaan ???? , het dringt nog niet echt door ,.......de auto's zien er nog uitstekend uit , hebben wel een laagje rood/bruin woestijnzand over zich heen , zijn echt vuil maar werken nog steeds naar behoren , ..ja zelfs de Jumbo jongens, hij staat hier he , geen enkel mankement geweest, hij draait perfect en iedereen is er hier zot van , heeft al veel aanbiedingen gekregen om hem hier te verkopen !!!.....
het verwelkomingsfeest had plaats in het Palm beach hotel in de conferenceroom , heel formeel omdat er enige afgevaardigden van de Jammeh Foundation aanwezig waren ,...in kostuum !!!! een ware dankbetuiging voor alle challengers , iedereen kreeg een diploma uitgereikt als afsluiter ,...ook de Gambiaanse televisie was aanwezig , heel amusant , ze staan gewoon met hun camera recht in je gezicht , het zal schoon geweest zijn op tv ??????.....blijkt toch later na een dag of twee dat vele mensen in de straat hen herkennen , altijd goed voor een babbelken te doen , dat doen ze hier het liefst ,.....keep on smiling.
na alle formaliteiten gaat het richting Equator lodge in Kartung , waar ze de vorige nacht ook al verbleven , om eerst nog een kleine hap te eten , midden in de 'brousse' , heeeel warm , lawaai van de vele krekels en dergelijke ,...het restaurant is een grote open hut waar een plaatselijk 'muziekbandje ' ons staat op te wachten , ..de sfeer zit er alweer direkt in ,...ondertussen is er buiten aan de inkompoort ( beroest stuk oud ijzer) een ware volkstoeloop aan de gang van een ontelbaar kleine kinderen ,...een geroep , een getier , ballonnen worden uitgedeeld en aan de auto's gehangen, kinderen kruipen letterlijk op je wagen , helemaal alleen, ware akrobaten ,....iedere wagen zit vol gepropt met kinderen , de autos hangen vol kinderen en zo gaat het heeeel traag voor de veiligheid richting een plaatselijk cafe/bar waar een feestje aan de gang is door de plaatselijke bevolking,.....ze staan ons daar op te wachten en beleven de dag van hun leven en wij ook !!!
aan de kant van de weg ( deze is wel degelijk in asfalt !!!) staan tientallen kinderen te roepen , " welkom, how are you, a minty ( wat snoepje betekent),..what is your name,..deuren gaan open van ouders en geven je hun baby /peuter , take him with you to belgium, .....ongelooflijk, ze geven hier gewoon hun kinderen weg,....we bekijken elkaar zonder woorden ,je kan dit niet begrijpen , ....iederen hangt rond je wagen in de hoop iets te kunnen krijgen, wat we dan ook doen ,...we geven pennen weg, petjes, en andere leuke dingen voor hen,..een paar moeders komen ook een kijkje nemen en steken ook hun hand uit, ..ze doen teken naar mijn oorbellen en ringen ,...'we have some too' ...... ik heb een doosje met juwelen mee en begin uit te delen , wat even later blijkt dat ik dit niet had mogen doen ,.....onze ramen waren naar beneden en al die armen kwamen op me af, .....het was een waar gevecht om iets te kunnen geven , verschillende vrouwen werden echt brutaal en gaven tikken op mijn hoofd om hen niet te vergeten,....het werd ene chaos dat ik uit verdere veiligheidsoverwegingen echt mijn raam terug moest opdraaien , wat me uiteindelijk nog veel moeite heeft gekost ook ,.........ik blijf achter met een heel raar gevoel , ........
we rijden stilletjes verder en worden bijgestaan aan beide kanten van de weg door een hele boel kindjes........even verder stoppen we , de moeders van daarnet hadden ons ook gevolgd en terug deden ze teken om hun juwelen te geven,.......uiteindelijk waren ze dan heel vriendelijk en gingen al lachen verder, ik ook ,....
aangekomen aan de bar was het feestje al goed aan de gang , enkele medechallengers waren ook al een afrikaans dansje aan het 'plaseren', een lawaai, een stof , overal mensen en kindjes die je een hand komen geven en niet meer loslaten , iedereen zweten en puffen , ......zo ongelooflijk tof om mee te maken , .....mijn oog valt op een kindje met een vuil rose kleedje aan, haar haar is niet ingevlochten en zit echt vol zand , het stoort haar want doet niets anders dan in haar haar krabben ,.....ik neem haar op en vraag haar naam, ..ze zegt niets, binnen een paar minuten staat haar broer bij mij met een heleboel andere kindjes,.......what is her name ? vraag ik, Sibou was het antwoord, ...hij weet niet hoe oud ze is ,.....ik vroeg of ze naar school gaat, ....she doesn't go to school because she was beaten , they hurt her, .....het meisje is duidelijk inzichzelf gekeerd en durft zelfs niemand aan te kijken,.....ik geef haar nen dikke knuffel en nen dikke zoen en ze neemt me vast als een aapje om haar nooit meer los te laten,........ik draag haar zo een hele tijd mee , een hele bende andere kindjes volgen ons, ............ze nemen je handen en armen vast , wrijven over je armen, likken zelfs aan je armen , ja ik met mijn wit velleken , heel raar in combinatie met hun donkere huid, .......tranen zijn niet ver weg, .....denkend ook aan dennis ,........
onze wandeltocht gaat verder richting het plaatselijk voetbalveld , een stoffig straatje in , gans de meute gaat mee ,.........er blijkt al een match aan de gang te zijn door een vrouwelijke voetbalploeg ,..ja jongens hier zit iets achter, het gat op en af op het veld , ze spelen op hun kousen zonder schoenen aan , zand en zeer hard gras wisselen af als ondergrond,...en nog steeds goed in de dertig graden !!!
Sibou hangt nog steeds op mij , zegt nog steeds geen woord,............we genieten alleen,,,,,,,,,,,,.
ook dit gedeelte maakt deel uit van de formaliteiten van de challenge, een partijtje voetbal tussen de vrouwelijke voetbalploeg en onze challengers,......je had het moeten zien , een hele bende kindjes stonden achter en in de goal ( zonder net ) , elke keer er een goal werd gemaakt vlogen al die "zwarte" kindjes het plein op al roepen en tieren van blijdschap , ze bespringen alle spelers en zijn zo blij, ze hebben den tijd van hun leven en wij ook , nog nooit mogen meemaken ,......tussen de springende kindjes had ik zo ook mijn oog laten vallen op een manneken van ongeveer 4 jaar oud , hij draagt een tshirt ,......'LITTLE MEN TUFF', en lacht zo mooi en is gelukkig .......hier zijn geen woorden voor , het is hier zo warm maar de vele rillingen van emotie doen je de warmte vergeten , echt.
( by the way , wij hebben gewonnen met 0-5 ) Yeaaah!!!
na een tijdje is het echt afscheid nemen van iedereen in dit dorp , ook Sibou moet ik loslaten en neerzetten , ze kijkt verwonderd , ze loopt nog een ganse tijd mee , alsook tientalle andere kindjes, ik vraag aan haar broer om goed voor haar te zorgen en haar toch naar school te krijgen,...........lets hope,.....hij zegt nog achteraf, my name is Anton George , don't forget it , ....hoe kan ik dit vergeten...........................
in de auto moet je alles terug een plekje geven betreft emoties, we moeten verder,....terug richting Equator lodge waar terug een waar eetmaal bereid werd ,........en gezegd het was heeel lekker, gebakken patatjes met kip met een heerlijke saus ,.....als het ware belgische fret !!!!!
ik ben terug naar het hotel gegaan maar hier terplekke was het tijd voor het echte feest, met een biertje en al,............ze hebben hun geamuseerd !!! van horen zeggen.
Zoals ik al eerder had gemeld zijn de Desert Lions dus op woensdagavond in volle glorie ons hotel in Brufut gepasseerd richting Kartung ,....
dezelfde avond nog contacten gemaakt om mij de volgende dag te komen halen om met hen enige formaliteiten van de Challenge mee te beleven en dit dan met gans het konvooi , 49 mensen in 21 voertuigen,...
donderdag, 10.00u , 35 graden , een eerste blij weerzien van onze leeuwkes , geen traantjes maar een smile en nen dikke knuffel voor iedereen nie te doen , eindelijk een ninoofs babbelken kunnen doen ,en de anders mensen/challengers leren kennen ,......ze zien er allemaal heel goed uit, een mooi kleurtje , sommige wat vermagerd maar nog steeds gezond , op hun gezichten een ware voldoening en soms met een ongeloof van , is het nu echt gedaan ???? , het dringt nog niet echt door ,.......de auto's zien er nog uitstekend uit , hebben wel een laagje rood/bruin woestijnzand over zich heen , zijn echt vuil maar werken nog steeds naar behoren , ..ja zelfs de Jumbo jongens, hij staat hier he , geen enkel mankement geweest, hij draait perfect en iedereen is er hier zot van , heeft al veel aanbiedingen gekregen om hem hier te verkopen !!!.....
het verwelkomingsfeest had plaats in het Palm beach hotel in de conferenceroom , heel formeel omdat er enige afgevaardigden van de Jammeh Foundation aanwezig waren ,...in kostuum !!!! een ware dankbetuiging voor alle challengers , iedereen kreeg een diploma uitgereikt als afsluiter ,...ook de Gambiaanse televisie was aanwezig , heel amusant , ze staan gewoon met hun camera recht in je gezicht , het zal schoon geweest zijn op tv ??????.....blijkt toch later na een dag of twee dat vele mensen in de straat hen herkennen , altijd goed voor een babbelken te doen , dat doen ze hier het liefst ,.....keep on smiling.
na alle formaliteiten gaat het richting Equator lodge in Kartung , waar ze de vorige nacht ook al verbleven , om eerst nog een kleine hap te eten , midden in de 'brousse' , heeeel warm , lawaai van de vele krekels en dergelijke ,...het restaurant is een grote open hut waar een plaatselijk 'muziekbandje ' ons staat op te wachten , ..de sfeer zit er alweer direkt in ,...ondertussen is er buiten aan de inkompoort ( beroest stuk oud ijzer) een ware volkstoeloop aan de gang van een ontelbaar kleine kinderen ,...een geroep , een getier , ballonnen worden uitgedeeld en aan de auto's gehangen, kinderen kruipen letterlijk op je wagen , helemaal alleen, ware akrobaten ,....iedere wagen zit vol gepropt met kinderen , de autos hangen vol kinderen en zo gaat het heeeel traag voor de veiligheid richting een plaatselijk cafe/bar waar een feestje aan de gang is door de plaatselijke bevolking,.....ze staan ons daar op te wachten en beleven de dag van hun leven en wij ook !!!
aan de kant van de weg ( deze is wel degelijk in asfalt !!!) staan tientallen kinderen te roepen , " welkom, how are you, a minty ( wat snoepje betekent),..what is your name,..deuren gaan open van ouders en geven je hun baby /peuter , take him with you to belgium, .....ongelooflijk, ze geven hier gewoon hun kinderen weg,....we bekijken elkaar zonder woorden ,je kan dit niet begrijpen , ....iederen hangt rond je wagen in de hoop iets te kunnen krijgen, wat we dan ook doen ,...we geven pennen weg, petjes, en andere leuke dingen voor hen,..een paar moeders komen ook een kijkje nemen en steken ook hun hand uit, ..ze doen teken naar mijn oorbellen en ringen ,...'we have some too' ...... ik heb een doosje met juwelen mee en begin uit te delen , wat even later blijkt dat ik dit niet had mogen doen ,.....onze ramen waren naar beneden en al die armen kwamen op me af, .....het was een waar gevecht om iets te kunnen geven , verschillende vrouwen werden echt brutaal en gaven tikken op mijn hoofd om hen niet te vergeten,....het werd ene chaos dat ik uit verdere veiligheidsoverwegingen echt mijn raam terug moest opdraaien , wat me uiteindelijk nog veel moeite heeft gekost ook ,.........ik blijf achter met een heel raar gevoel , ........
we rijden stilletjes verder en worden bijgestaan aan beide kanten van de weg door een hele boel kindjes........even verder stoppen we , de moeders van daarnet hadden ons ook gevolgd en terug deden ze teken om hun juwelen te geven,.......uiteindelijk waren ze dan heel vriendelijk en gingen al lachen verder, ik ook ,....
aangekomen aan de bar was het feestje al goed aan de gang , enkele medechallengers waren ook al een afrikaans dansje aan het 'plaseren', een lawaai, een stof , overal mensen en kindjes die je een hand komen geven en niet meer loslaten , iedereen zweten en puffen , ......zo ongelooflijk tof om mee te maken , .....mijn oog valt op een kindje met een vuil rose kleedje aan, haar haar is niet ingevlochten en zit echt vol zand , het stoort haar want doet niets anders dan in haar haar krabben ,.....ik neem haar op en vraag haar naam, ..ze zegt niets, binnen een paar minuten staat haar broer bij mij met een heleboel andere kindjes,.......what is her name ? vraag ik, Sibou was het antwoord, ...hij weet niet hoe oud ze is ,.....ik vroeg of ze naar school gaat, ....she doesn't go to school because she was beaten , they hurt her, .....het meisje is duidelijk inzichzelf gekeerd en durft zelfs niemand aan te kijken,.....ik geef haar nen dikke knuffel en nen dikke zoen en ze neemt me vast als een aapje om haar nooit meer los te laten,........ik draag haar zo een hele tijd mee , een hele bende andere kindjes volgen ons, ............ze nemen je handen en armen vast , wrijven over je armen, likken zelfs aan je armen , ja ik met mijn wit velleken , heel raar in combinatie met hun donkere huid, .......tranen zijn niet ver weg, .....denkend ook aan dennis ,........
onze wandeltocht gaat verder richting het plaatselijk voetbalveld , een stoffig straatje in , gans de meute gaat mee ,.........er blijkt al een match aan de gang te zijn door een vrouwelijke voetbalploeg ,..ja jongens hier zit iets achter, het gat op en af op het veld , ze spelen op hun kousen zonder schoenen aan , zand en zeer hard gras wisselen af als ondergrond,...en nog steeds goed in de dertig graden !!!
Sibou hangt nog steeds op mij , zegt nog steeds geen woord,............we genieten alleen,,,,,,,,,,,,.
ook dit gedeelte maakt deel uit van de formaliteiten van de challenge, een partijtje voetbal tussen de vrouwelijke voetbalploeg en onze challengers,......je had het moeten zien , een hele bende kindjes stonden achter en in de goal ( zonder net ) , elke keer er een goal werd gemaakt vlogen al die "zwarte" kindjes het plein op al roepen en tieren van blijdschap , ze bespringen alle spelers en zijn zo blij, ze hebben den tijd van hun leven en wij ook , nog nooit mogen meemaken ,......tussen de springende kindjes had ik zo ook mijn oog laten vallen op een manneken van ongeveer 4 jaar oud , hij draagt een tshirt ,......'LITTLE MEN TUFF', en lacht zo mooi en is gelukkig .......hier zijn geen woorden voor , het is hier zo warm maar de vele rillingen van emotie doen je de warmte vergeten , echt.
( by the way , wij hebben gewonnen met 0-5 ) Yeaaah!!!
na een tijdje is het echt afscheid nemen van iedereen in dit dorp , ook Sibou moet ik loslaten en neerzetten , ze kijkt verwonderd , ze loopt nog een ganse tijd mee , alsook tientalle andere kindjes, ik vraag aan haar broer om goed voor haar te zorgen en haar toch naar school te krijgen,...........lets hope,.....hij zegt nog achteraf, my name is Anton George , don't forget it , ....hoe kan ik dit vergeten...........................
in de auto moet je alles terug een plekje geven betreft emoties, we moeten verder,....terug richting Equator lodge waar terug een waar eetmaal bereid werd ,........en gezegd het was heeel lekker, gebakken patatjes met kip met een heerlijke saus ,.....als het ware belgische fret !!!!!
ik ben terug naar het hotel gegaan maar hier terplekke was het tijd voor het echte feest, met een biertje en al,............ze hebben hun geamuseerd !!! van horen zeggen.
woensdag 29 oktober 2008
He's the guy!
Vandaag niet zoveel meegemaakt, iedereen blijft lachen en wil een praatje maken, sommige zijn zelfs te vriendelijk !!! Ook van alle beesten op de kamers: van kikkers tot kakkerlakken, ja zelfs in ons hotel!!!!
Kura is wel terug een ganse dag bij ons mogen vertoeven in het zwembad, het is tenslotte ook haar vakantie! In de namiddag zijn we naar een apenbos in Kololi geweest, de beesten komen uit je hand eten en kruipen in je nek al stinken ... het is ne keer iets anders.
Onzen taxichauffeur Dizzy met de groene taxi, by the way met een echte oerdegelijke Mercedes, had vandaag weer het voorrecht om met ons de dag te spenderen ... maar toch terug moeten onderhandelen voor de prijs. Verder waren we content want je moet toch iemand kunnen vertrouwen om door de sloppenwijken te rijden .... he's the guy.
Eenmaal de weg op en eenmaal buiten je hotel is het echt armoede troef, een ware kakafonie van alles en nog wat, en overal geiten op de weg -lelijke beesten, niet te doen- alla "Keizer Kusco", en koeien die gewoon doodleuk de weg overlopen, iedereen aan de kant, no problem in The Gambia!!!! Alles in een zeer traag tempo, zonder verkeersregels, een chaos maar in slow motion.
Het leukste nieuws van de dag: daarjuist is gans het konvooi onder politiebegeleiding ons hotel gepasseerd !!!! Echt een raar gevoel, ik heb ze zien passeren met grote sirenes, indrukwekkend, echt tof Cool, had er graag in de auto gezeten, er bijgeweest !!!!! Had ook graag aan iedereen ne knuffel gegeven, maar ze konden niet stoppen doordat de politie hen begeleide,...spijtig , maar allé, ze hebben het gehaald, ze zijn in 'The gambia'. Ongelooflijk wat ze verwezenlijkt hebben, hoedje af en veel respect !!!
Morgen komen ze mij halen om naar het feest te gaan van de challenge, georganiseerd door the Jammeh Foundation denk ik. Het zal een kleurrijke en feestelijke dag worden, en zeer zeker een blij weerzien! Er zullen traantjes vloeien!!!
Morgen een uitgebreid verslag , allé, het is te zien wanneer het feest gedaan is, .......we gaan er enen op drinken he jongens, santeeeeeeeeeeeeeeee!!!! groetjes van welpje en de Desert Lions
Kura is wel terug een ganse dag bij ons mogen vertoeven in het zwembad, het is tenslotte ook haar vakantie! In de namiddag zijn we naar een apenbos in Kololi geweest, de beesten komen uit je hand eten en kruipen in je nek al stinken ... het is ne keer iets anders.
Onzen taxichauffeur Dizzy met de groene taxi, by the way met een echte oerdegelijke Mercedes, had vandaag weer het voorrecht om met ons de dag te spenderen ... maar toch terug moeten onderhandelen voor de prijs. Verder waren we content want je moet toch iemand kunnen vertrouwen om door de sloppenwijken te rijden .... he's the guy.
Eenmaal de weg op en eenmaal buiten je hotel is het echt armoede troef, een ware kakafonie van alles en nog wat, en overal geiten op de weg -lelijke beesten, niet te doen- alla "Keizer Kusco", en koeien die gewoon doodleuk de weg overlopen, iedereen aan de kant, no problem in The Gambia!!!! Alles in een zeer traag tempo, zonder verkeersregels, een chaos maar in slow motion.
Het leukste nieuws van de dag: daarjuist is gans het konvooi onder politiebegeleiding ons hotel gepasseerd !!!! Echt een raar gevoel, ik heb ze zien passeren met grote sirenes, indrukwekkend, echt tof Cool, had er graag in de auto gezeten, er bijgeweest !!!!! Had ook graag aan iedereen ne knuffel gegeven, maar ze konden niet stoppen doordat de politie hen begeleide,...spijtig , maar allé, ze hebben het gehaald, ze zijn in 'The gambia'. Ongelooflijk wat ze verwezenlijkt hebben, hoedje af en veel respect !!!
Morgen komen ze mij halen om naar het feest te gaan van de challenge, georganiseerd door the Jammeh Foundation denk ik. Het zal een kleurrijke en feestelijke dag worden, en zeer zeker een blij weerzien! Er zullen traantjes vloeien!!!
Morgen een uitgebreid verslag , allé, het is te zien wanneer het feest gedaan is, .......we gaan er enen op drinken he jongens, santeeeeeeeeeeeeeeee!!!! groetjes van welpje en de Desert Lions
dinsdag 28 oktober 2008
Bezoek aan schooltje.
Vandaag was de afspraak dat wij hen gingen bezoeken waar ze woonden en dat we naar haar schooltje gingen om regelingen te treffen ivm haar betalingen en dergelijke. Eerst -zoals verwacht- ons moeten sterk houden om met de taxi te onderhandelen, heel belangrijk hier om eerst de prijs te bespreken vooraleer je vertrekt Confused: we hebben echt staan ruzie maken met wel 6 chauffeurs om een agreement te halen van wie mag ons voeren en voor hoeveel dat mag kosten maar dan is ons Bellinda wel klein maar niet op haar mondje gevallen hé.
We bekomen een prijs van 800 dalassi om voor ons een paar uur te rijden waar we willen met "Dizzy ", een oud uitziende man maar is eigenlijk maar 47 jaar. Wel eerst gezegd waar allemaal naartoe ... echt een heel gedoe, allé vooruit alles ok. We komen in de taxi, on the road, en hij begint eraan: eigenlijk moet ik 1200 dalassi vragen maar voor jullie mag het 1000 dalassi zijn; lap het was al van dat,... ik terug moeten onderhandelen voor de eerste prijs,....het kwam wel goed, ...we trust you !!!!
Na wat geld te wisselen in een 'exchangeburo' back on the road, van stof, veel volk, ezels, oude karren, winkeltjes in oude metalen koten en ruines, armoede troef, echt, ... schockerend eigenlijk. Je moet dit gezien hebben om te geloven maar iedereen lacht, ongelooflijk !!!!
Toegekomen aan het schooltje van Awa en Adama en Kura, Glory Baptist school and nursery, wandelend door een oude versleten metalen deur worden we begeleid door Neema en de schooldirectrice Veronique !! Kindjes aan alle kanten en een hels lawaai, iedereen is aan het zingen of teksten aan het opzeggen, je moet weten dat er hier nergens ramen in de muren zitten, alleen beroeste metalen roosters.
We laten hen inschrijven voor een nieuw schooljaar, boeken, uniform en het busvervoer (niets vergelijkend hoe het er bij ons aan toe gaat !!!!!) en jawel altijd onderhandelen en tellen. We zijn ook de klasjes gaan bezoeken waar ze moeten zijn ,...kindjes overal met allen een blauw uniformpje aan , velen hebben een loopneus en zijn aan het wenen, anderen zijn content ons te zien en komen op ons af, geven ons een hand en een knuffel ,...ik heb natuurlijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn knuffels dat ik mee heb uit te delen, met tranen in de ogen ,.....
Toch heb ik ook moeten vaststellen dat ze hier wel degelijk studeren; in het engels en ook hun toetsen moeten maken,...1 persoon aan een tafeltje, een oude man , is degene dat alles verbeterd in de schriftjes en erop toeziet dat alles vlotjes verloopt.Terug in de taxi volgens onze afspraak met de chauffeur, rijden we naar hun huis in Bakau, een 20 minuutjes van ons hotel. Maar tijdens de rit wordt de weg alsmaar slechter en slechter, putten van jewelste en we rijden echt in de sloppenwijken van Bakau. Dit is pas echte armoede, mensen aan de kant die iets minder lachen, de sfeer wordt wel iets anders, onze chauffeur begon terug over de prijs, de weg was te slecht om nog voor die prijs door te rijden en er kwamen dalassi bij. Ongelooflijk toch!! We hebben dan toch wijselijk besloten om niet verder te gaan. Ondertussen waren we al ergens geparkeerd en we voelden ons al niet meer op ons gemak, we moesten hier weg. Spijtig voor Kura en haar mama maar het kon niet anders. We hebben hen afgezet niet ver van hun woning en wij zijn moeten terugkomen.
Voor morgen hebben we terug een afspraak gemaakt met Dizzy om Kura te gaan halen in Bakau en bij ons te brengen naar ons hotel, een dagje terug aan het zwembad, terug onderhandelen over de prijs om weer voor geen verassingen komen te staan. We hebben er vertrouwen in. We zien wel en we we hebben ook een uitstap gepland naar de Serekunda Market maar misschein is dit ook beter als de Desert Lions ons hierbij kunnen vervoegen, kwestie van een beetje extra veiligheid in te bouwen Cool
Een lang verhaal, hoop morgen nog een stukje te schrijven .....
Wordt vervolgd,
Groeten van Bellinda, Miriam en Linde
xxx
We bekomen een prijs van 800 dalassi om voor ons een paar uur te rijden waar we willen met "Dizzy ", een oud uitziende man maar is eigenlijk maar 47 jaar. Wel eerst gezegd waar allemaal naartoe ... echt een heel gedoe, allé vooruit alles ok. We komen in de taxi, on the road, en hij begint eraan: eigenlijk moet ik 1200 dalassi vragen maar voor jullie mag het 1000 dalassi zijn; lap het was al van dat,... ik terug moeten onderhandelen voor de eerste prijs,....het kwam wel goed, ...we trust you !!!!
Na wat geld te wisselen in een 'exchangeburo' back on the road, van stof, veel volk, ezels, oude karren, winkeltjes in oude metalen koten en ruines, armoede troef, echt, ... schockerend eigenlijk. Je moet dit gezien hebben om te geloven maar iedereen lacht, ongelooflijk !!!!
Toegekomen aan het schooltje van Awa en Adama en Kura, Glory Baptist school and nursery, wandelend door een oude versleten metalen deur worden we begeleid door Neema en de schooldirectrice Veronique !! Kindjes aan alle kanten en een hels lawaai, iedereen is aan het zingen of teksten aan het opzeggen, je moet weten dat er hier nergens ramen in de muren zitten, alleen beroeste metalen roosters.
We laten hen inschrijven voor een nieuw schooljaar, boeken, uniform en het busvervoer (niets vergelijkend hoe het er bij ons aan toe gaat !!!!!) en jawel altijd onderhandelen en tellen. We zijn ook de klasjes gaan bezoeken waar ze moeten zijn ,...kindjes overal met allen een blauw uniformpje aan , velen hebben een loopneus en zijn aan het wenen, anderen zijn content ons te zien en komen op ons af, geven ons een hand en een knuffel ,...ik heb natuurlijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn knuffels dat ik mee heb uit te delen, met tranen in de ogen ,.....
Toch heb ik ook moeten vaststellen dat ze hier wel degelijk studeren; in het engels en ook hun toetsen moeten maken,...1 persoon aan een tafeltje, een oude man , is degene dat alles verbeterd in de schriftjes en erop toeziet dat alles vlotjes verloopt.Terug in de taxi volgens onze afspraak met de chauffeur, rijden we naar hun huis in Bakau, een 20 minuutjes van ons hotel. Maar tijdens de rit wordt de weg alsmaar slechter en slechter, putten van jewelste en we rijden echt in de sloppenwijken van Bakau. Dit is pas echte armoede, mensen aan de kant die iets minder lachen, de sfeer wordt wel iets anders, onze chauffeur begon terug over de prijs, de weg was te slecht om nog voor die prijs door te rijden en er kwamen dalassi bij. Ongelooflijk toch!! We hebben dan toch wijselijk besloten om niet verder te gaan. Ondertussen waren we al ergens geparkeerd en we voelden ons al niet meer op ons gemak, we moesten hier weg. Spijtig voor Kura en haar mama maar het kon niet anders. We hebben hen afgezet niet ver van hun woning en wij zijn moeten terugkomen.
Voor morgen hebben we terug een afspraak gemaakt met Dizzy om Kura te gaan halen in Bakau en bij ons te brengen naar ons hotel, een dagje terug aan het zwembad, terug onderhandelen over de prijs om weer voor geen verassingen komen te staan. We hebben er vertrouwen in. We zien wel en we we hebben ook een uitstap gepland naar de Serekunda Market maar misschein is dit ook beter als de Desert Lions ons hierbij kunnen vervoegen, kwestie van een beetje extra veiligheid in te bouwen Cool
Een lang verhaal, hoop morgen nog een stukje te schrijven .....
Wordt vervolgd,
Groeten van Bellinda, Miriam en Linde
xxx
maandag 27 oktober 2008
Bezoek van Kura!
Iedereen spreekt je aan, ... gaan ontbijten en eens rondkijken waar we eigenlijk zitten (bij aankomst gisteren was het al pikkedonker). Het hotel is eigenlijk veel te chic voor de reden van de reis enfin, later blijkt dan weer dat je eigenlijk wat goed moet zitten om je nog altijd goed te voelen na een dagje Gambia.
Zo rond 11.00u is het kindje dat Miriam (vriendin) en haar gezin nu al 2 jaar financieel steunen bij ons op bezoek geweest, de hoogzwangere mama (Neema) en nog een tweeling van 9 (Awa en Adama) waren er ook bij; Kura heet ze. Een klein schaapje van 4,5 jaar oud en spreekt geen Engels , ze heeft een loopneus en een grote hoest. De mama trekt zich weinig aan en wij geven haar medicatie om haar wat beter te voelen.
Ze krijgen kadootjes en zijn er verschrikkelijk blij ermee!! Even later allen het zwembad in, ne keer drinken en iets eten en ondertussen stond hun taxi al een ganse dag te wachten aan de receptie ShockedRolling EyesConfused Echt ongelooflijk hoe het hier allemaal geregeld is. Neema had een afspraak met de taxidriver voor 2 uur voor een bedrag van 300 dalassi (heen en terug), maar wij wisten niet dat hij stond te wachten, wij dachten dat diene mens al lang weg was en dat hij ging terugkomen to collect them. Niets was echter minder waar, wij komen buiten en ja de prijs ging natuurlijk de hoogte in, 1000 dalassi en nen hoop ambras, een geruzie in de bakkende zon ... niet te doen ... maar uiteindelijk eind goed al goed, voorlopig toch ....
Zo rond 11.00u is het kindje dat Miriam (vriendin) en haar gezin nu al 2 jaar financieel steunen bij ons op bezoek geweest, de hoogzwangere mama (Neema) en nog een tweeling van 9 (Awa en Adama) waren er ook bij; Kura heet ze. Een klein schaapje van 4,5 jaar oud en spreekt geen Engels , ze heeft een loopneus en een grote hoest. De mama trekt zich weinig aan en wij geven haar medicatie om haar wat beter te voelen.
Ze krijgen kadootjes en zijn er verschrikkelijk blij ermee!! Even later allen het zwembad in, ne keer drinken en iets eten en ondertussen stond hun taxi al een ganse dag te wachten aan de receptie ShockedRolling EyesConfused Echt ongelooflijk hoe het hier allemaal geregeld is. Neema had een afspraak met de taxidriver voor 2 uur voor een bedrag van 300 dalassi (heen en terug), maar wij wisten niet dat hij stond te wachten, wij dachten dat diene mens al lang weg was en dat hij ging terugkomen to collect them. Niets was echter minder waar, wij komen buiten en ja de prijs ging natuurlijk de hoogte in, 1000 dalassi en nen hoop ambras, een geruzie in de bakkende zon ... niet te doen ... maar uiteindelijk eind goed al goed, voorlopig toch ....
zondag 26 oktober 2008
Aankomst in Banjul!
Beste mensen,
Ik kan me indenken dat jullie al gedacht hebben waar ik met mijn verhaaltjes zit. Welnu, ik heb mijn laptop niet mee omdat het in de eerste plaats onzen Dennis de zijnen is en hij kijkt hier graag mee naar 'big en betsy'. Bovendien was hij te zwaar om overal mee te nemen en de kans dat ze hem hier stelen is meer dan waarschijnlijk!! Vandaar dus mijn zoektocht om een pc te vinden om op mijn gemak te kunnen brouwsen zoals ze dat hier noemen.
Zondag 26/10 8.00: 's morgens vertrokken, 10 graden en vol spanning, ... overal wachten, sms'jes krijgen van iedereen, .... meelopen met de donkere mensen allen naar de incheckbalie voor Banjul/Dakar, toen al een kleurrijk volkje te bemerken ,... De vliegreis duurde 6 uur met een tussenstop in Dakar, ... de zon schijnt en het is buiten bakken, -48 graden aub-, ons Bellinda kreeg al de schrik!!!! Wat gaat dat in Gambia zijn?!?
Aangekomen op de luchthaven, de warmte valt letterlijk op je kop!!! Overal mensen en geroep, niets is gestructureerd, iedereen de stinkende op en naar de inkomhal, al bakken, echt!! Verschillende kruiers proberen je te helpen met je valiezen, wij denkend hoe vriendelijk, maar eigenlijk gaat het alleen om geld, dat weet je pas later als je op een paar min 15 euro moet betalen om je kar te duwen naar de taxi, ... maar allé, we waren content dat we er waren en namen dit erbij, ne klik maken hadden ze ons gezegd!!!We stappen allen de taxi in, and off we go, ... met een oorverdovend slechte en luide radioinstallatie met Gambiaanse muziek.
Onderweg al eens mogen proeven hoe het hier eigenlijk aan toegaat, overal bedelende mensen op straat, geen verkeersregels (bijna ons de kop ingereden tegen ne mercedes van 1970), een lawaai, vuil, ... ondanks dit alles te ondergaan zat ik met ne smile op mijn gezicht tot achter mijn oren, ... dit is de reden waarom ik hier ben, een paar van die mensen kunnen helpen, hun kinderen naar school te krijgen .... en de sfeer, gewoon iets dat je moet meemaken.
In het hotel toegekomen ging alles veel vlotter, terug iedereen supervriendelijk en iedereen noemt je bij je voornaam, en drie jonge dames alleen op stap vraagt om aandacht natuurlijk, ... keep on smiling !!!Na het inchecken in onze hutten zijn we moe en content gaan slapen (eerst ik nog een dikke beest doodgedaan dat ik nog nooit gezien had, ......we zijn er !!!
Groeten vanuit het bakkende Gambia,
Bellinda, Miriam en Linde,
...xxx...
dinsdag 21 oktober 2008
mijn containerverhaal,....
Nadat de inschrijvingen van onze “desert lions” aan de ABC /Helping hands,.. een feit was , is het idee om een container met hulpgoederen mee te sturen niet lang achtergebleven.
Het was een hele opgave om ergens te beginnen, hoe dit alles in elkaar zat, hoe begin je eraan, …….ontelbare telefoontjes naar verschillende instanties in de haven in Antwerpen en van het één kwam het ander ,…………ook mede door de hulp van Tine (bezielster van Picca, één van onze gekozen projecten) kwam alles in een stroomversnelling.
Ons eerste opzet was een zeecontainer , een 20” ( 6m x 2.5m x 2.5m = 38 m³) te versturen, we dachten , als we deze vol krijgen zal dat al een hele opgave zijn.
De vraag was ook, wat geven we mee ?, wat gaan we inzamelen ? ,….essentiele dingen, educatief uiteraard, medisch, speelgoed en dergelijke waren de eerste goederen waar we aan dachten.
Volgens Tine , zeer goed bezig !! ,….
Naderhand onze bekendheid bij vrienden en familie , in de pers en media , via sponsors gedurende het ganse jaar ( zijn met dit project al bijna een jaar bezig )was er een stroom van goederen aan het binnenkomen !!!
Ook verschillende vrienden van Tine en Omar hadden graag spullen meegegeven, ……
“ Ondertussen hadden wij een opslagplaats ter onzer beschikking gekregen van Sabine en Alain ( nu voor de moment in Mauritanie , zand aan het happen ) om al onze verkregen goederen al eens te stapelen , ….voor ons was dat nog nieuw, hoe wordt er gestapeld ? , hoe hoog mag men stapelen, rekening houden met gewichten en maten , ook rekening houden met vervoer van en naar de container op de laadkaai,……allemaal heel boeiend maar natuurlijk een heel puzzelwerk,…”
Dus ja, een 20” was al veel te klein aan het worden !!!! op naar een 40” ( 12m x 2.5mx2.5m = 76 m³ !!!!!!) en ja , hij zit zo vol als een ei !!! .
Wat hebben we uiteindelijk mee ; 20 m³ kleine tafeltjes en stoeltjes voor in het schooltje van Kerr-Sering, papier en educatief materiaal, kasten vol met puzzels en boeken, schrijfgerief , leitjes , …schoolborden, hout om het dak af te werken van het schooltje, 5 m³ vloer , 100m² linoleum , textiel (lakens en kleding), huishoudelijk materiaal , fietsen, ….medisch materiaal (spuiten, verbanden, compressen, medicatie , ontsmettingsmiddel, pampers, zalven en steriele doeken en een aantal rolstoelen , …+ 4 m³ computers en toebehoren voor een bijkomend project ‘ The Jammeh Foundation ‘ ,…..verder zijn alle gaten opgevuld met kleding en klein speelgoed ,…….
Hier was dit een heel gedoe om alles orderlijk in de container te krijgen , met een team van +- 12 mensen hebben we deze dan eigenhandig geladen in de haven van Antwerpen op een afgesproken laadkaai .
Wat een ‘om en weer’ geloop , in en uit de container, wat eerst , wat laatst laden, …..ieder zijn materiaal op paletten , de ‘ transpalet ‘ was op die moment een zeer handig ding ,…
Door dat heen en weer ‘geschouw’ kregen we natuurlijk ook de aandacht van menig voorbijgangers waaronder ook de havenpolitie !!, …….wat zijn jullie aan het doen ?
Maar van zodra ze mijn ‘ paklijst ‘en ‘vrachtbrief’ zagen (administratie voor het verschepen ) en met een beetje uitleg dat het om een humanitaire missie ging , was alles rap in orde , geen problemen , ……en het geschouw ging verder !!!!
……..
Ondertussen is de boot vertrokken richting Banjul/Gambia en hopen we dat hij daar op tijd zal toekomen , er zijn ginder terplaatse mensen gecontacteerd en reeds ingeschakeld om ons te helpen de goederen te verdelen en te brengen waar ze toebehoren !!! ook ik sta klaar om te vertrekken richting Gambia om alles in goede banen te leiden .
We hopen echt dat de mensen met deze ‘inzameling ‘ het een tijdje beter gaan hebben , want dat is nu wel zo , ……we sturen nu 76 m³ , wat een heleboel is , maar lang nog niet genoeg , dat kunnen jullie wel denken .
Misschien is dit nu niet mijn/onze eerste en laatste zeecontainer dat ik/we gaan versturen , eerlijk gezegd ,’ het heeft mij gebeten’ , de knowhow is er en de goesting om dit nog eens te doen evenzeer en ik weet zeker dat er nog ergens 76 m³ staat te wachten om te versturen ,…… !!! ik content en de kindjes in Gambia ook content !!!
Dit verhaal wordt zeker vervolgd , …….. bellinda (welpje)
Het was een hele opgave om ergens te beginnen, hoe dit alles in elkaar zat, hoe begin je eraan, …….ontelbare telefoontjes naar verschillende instanties in de haven in Antwerpen en van het één kwam het ander ,…………ook mede door de hulp van Tine (bezielster van Picca, één van onze gekozen projecten) kwam alles in een stroomversnelling.
Ons eerste opzet was een zeecontainer , een 20” ( 6m x 2.5m x 2.5m = 38 m³) te versturen, we dachten , als we deze vol krijgen zal dat al een hele opgave zijn.
De vraag was ook, wat geven we mee ?, wat gaan we inzamelen ? ,….essentiele dingen, educatief uiteraard, medisch, speelgoed en dergelijke waren de eerste goederen waar we aan dachten.
Volgens Tine , zeer goed bezig !! ,….
Naderhand onze bekendheid bij vrienden en familie , in de pers en media , via sponsors gedurende het ganse jaar ( zijn met dit project al bijna een jaar bezig )was er een stroom van goederen aan het binnenkomen !!!
Ook verschillende vrienden van Tine en Omar hadden graag spullen meegegeven, ……
“ Ondertussen hadden wij een opslagplaats ter onzer beschikking gekregen van Sabine en Alain ( nu voor de moment in Mauritanie , zand aan het happen ) om al onze verkregen goederen al eens te stapelen , ….voor ons was dat nog nieuw, hoe wordt er gestapeld ? , hoe hoog mag men stapelen, rekening houden met gewichten en maten , ook rekening houden met vervoer van en naar de container op de laadkaai,……allemaal heel boeiend maar natuurlijk een heel puzzelwerk,…”
Dus ja, een 20” was al veel te klein aan het worden !!!! op naar een 40” ( 12m x 2.5mx2.5m = 76 m³ !!!!!!) en ja , hij zit zo vol als een ei !!! .
Wat hebben we uiteindelijk mee ; 20 m³ kleine tafeltjes en stoeltjes voor in het schooltje van Kerr-Sering, papier en educatief materiaal, kasten vol met puzzels en boeken, schrijfgerief , leitjes , …schoolborden, hout om het dak af te werken van het schooltje, 5 m³ vloer , 100m² linoleum , textiel (lakens en kleding), huishoudelijk materiaal , fietsen, ….medisch materiaal (spuiten, verbanden, compressen, medicatie , ontsmettingsmiddel, pampers, zalven en steriele doeken en een aantal rolstoelen , …+ 4 m³ computers en toebehoren voor een bijkomend project ‘ The Jammeh Foundation ‘ ,…..verder zijn alle gaten opgevuld met kleding en klein speelgoed ,…….
Hier was dit een heel gedoe om alles orderlijk in de container te krijgen , met een team van +- 12 mensen hebben we deze dan eigenhandig geladen in de haven van Antwerpen op een afgesproken laadkaai .
Wat een ‘om en weer’ geloop , in en uit de container, wat eerst , wat laatst laden, …..ieder zijn materiaal op paletten , de ‘ transpalet ‘ was op die moment een zeer handig ding ,…
Door dat heen en weer ‘geschouw’ kregen we natuurlijk ook de aandacht van menig voorbijgangers waaronder ook de havenpolitie !!, …….wat zijn jullie aan het doen ?
Maar van zodra ze mijn ‘ paklijst ‘en ‘vrachtbrief’ zagen (administratie voor het verschepen ) en met een beetje uitleg dat het om een humanitaire missie ging , was alles rap in orde , geen problemen , ……en het geschouw ging verder !!!!
……..
Ondertussen is de boot vertrokken richting Banjul/Gambia en hopen we dat hij daar op tijd zal toekomen , er zijn ginder terplaatse mensen gecontacteerd en reeds ingeschakeld om ons te helpen de goederen te verdelen en te brengen waar ze toebehoren !!! ook ik sta klaar om te vertrekken richting Gambia om alles in goede banen te leiden .
We hopen echt dat de mensen met deze ‘inzameling ‘ het een tijdje beter gaan hebben , want dat is nu wel zo , ……we sturen nu 76 m³ , wat een heleboel is , maar lang nog niet genoeg , dat kunnen jullie wel denken .
Misschien is dit nu niet mijn/onze eerste en laatste zeecontainer dat ik/we gaan versturen , eerlijk gezegd ,’ het heeft mij gebeten’ , de knowhow is er en de goesting om dit nog eens te doen evenzeer en ik weet zeker dat er nog ergens 76 m³ staat te wachten om te versturen ,…… !!! ik content en de kindjes in Gambia ook content !!!
Dit verhaal wordt zeker vervolgd , …….. bellinda (welpje)
Abonneren op:
Posts (Atom)
