De warmste dag tot nu toe: 8.30 u en al 26 graden -moet het nog meer zijn- geen wind en puffen maar. Terug de taxi in, voor mij nog de laatste dingen doen die ik beloofd had. Had nog wat spullen mee voor de Medical Post in Kerr Sering. Iedereen, Jo en Co, gingen mee.
Deze morgen was er juist een bevalling geweest (de sporen waren nog zichtbaar). Vorig jaar hebben wij hier de waterleiding gemaakt doch ze hebben terug geen water. Probleem is nu dat de leiding in de straat lekt en in plaats van deze te maken draaien ze deze gewoon dicht !!! Alleen ‘s nachts wordt de leiding terug even opengezet en moet iedereen dan zien dat ze water in containers opslaan: een heel gedoe maar het kan niet anders.
Nadien even naar de compound geweest waar een familie woont die Jo sponsort. Een heleboel mensen in een klein huisje, maar ze zijn stillekes aan een grotere woning aan het bouwen om wat comfortabeler te wonen. Sommigen van hen gaan werken en zo geraken ze er wel bovenop. Iedereen had wat spullen mee; iedereen content! Veel foto’s genomen en veel knuffels uitgedeeld!
Mijn week is hier bijna ten einde. Het is druk geweest maar ben heel content dat ik hier was. De voldoening is groot: de kinderen hebben hun school; anderen zijn ook onrechtstreeks geholpen. Echt een fijne ervaring om mee te maken.
Nu nog afwachten hoe de werking van de school zal evolueren. Zoals jullie wel weten moet dit ook van sponsoring komen dus er staat ons nog veel te doen voor deze mensen en remember: educatie daar begint het mee! Wij kunnen hen helpen, wij hebben de middelen, waarom dan niet ....
zaterdag 18 april 2009
vrijdag 17 april 2009
Eerste afscheid
Vandaag terug veel warmer dan de andere dagen, maar we klagen niet. Vanmorgen afspraak in Hart House!
Velen van de groep van Tine moesten hen al klaarmaken om te vertrekken richting België. Iedereen nog even het zwembad in –dat hadden we wel allemaal verdiend. Afscheid nemen is nooit leuk maar we zullen elkaar wel nog tegenkomen. We waren met een groep van ongeveer 30 mensen. Ik heb nog mensen leren kennen die ik nooit eerder gezien had. We kwamen hier allemaal met dezelfde bedoeling en dat schept een band!
(ik moet di verhaal nog verder aanvullen - nu even geen tijd meer).
Velen van de groep van Tine moesten hen al klaarmaken om te vertrekken richting België. Iedereen nog even het zwembad in –dat hadden we wel allemaal verdiend. Afscheid nemen is nooit leuk maar we zullen elkaar wel nog tegenkomen. We waren met een groep van ongeveer 30 mensen. Ik heb nog mensen leren kennen die ik nooit eerder gezien had. We kwamen hier allemaal met dezelfde bedoeling en dat schept een band!
(ik moet di verhaal nog verder aanvullen - nu even geen tijd meer).
donderdag 16 april 2009
Het uur van de waarheid
Normaal gezien gingen we vandaag een bezoekje brengen aan het ziekenhuis daar we dit op woensdag niet hebben kunnen doen door onze Afrikaanse vrienden, doch net gehoord van Math dat Martine en Manon dit al voor elkaar hebben gekregen. Spijtig want ik had graag meegegaan.
Dan maar direct naar de school gereden samen met Math en Frans om Suelyman op te pikken en naar zijn headmaster te voeren. Suelyman is een tiener die ons komen helpen is op de Picca school maar op een andere school zit. Wij hadden ook wat spullen mee voor zijn school: papier, potloden en dergelijke meer. De headmaster was heel content en als bedanking kregen we Afrikaanse spullen terug. Heel vriendelijke man; woont met een hele grote familie in een piepklein huisje maar geen geklaag alleen maar lachen.
Na deze stop zijn we nog even bij een vriend van Frans geweest, een taxichauffeur. Ik had eerder al wat kledij van Dennis aan Frans meegegeven om aan zijn kinderen te geven. Dat werd een leuke bedoening! Frans stelde mij voor aan iedereen, the woman off the clothing and shoes: iedereen rond mijne nek!!! Welcome and thank you!!! De kinderen komen binnengelopen en ja, bijna allemaal met kledij aan van onzen Dennis ... heel amusant en zo geweldig om dit mee te maken, nog vele spullen te groot but, who cares !!!
Terug naar de school, ondertussen gaan de temperaturen hier langzaam de hoogte in. Eens aangekomen hebben we ons direct op de voorbereiding van het feest geschoten. A lot to be done !!!!! De afspraken om een koe te slachten is dan toch uiteindelijk niet doorgegaan wegens te duur en te moeilijk; het zijn dan maar twee schapen geworden: te weinig maar dat zal het moeten worden. Het slachten op zich is terug op zijn Afrikaans: bloederig en stinken. Men zet hun tanden aan de poten om zo het vel los te krijgen, gewoon degoutant. Meer details zal ik jullie besparen; bedenk het zelf maar.
Ik had mij ondertussen op de groenten geschoten samen met ons team en de local people !!! opnieuw heel amusant: patatten schillen, groenten snijden al zingen en lachen. Bij het minste dat ze hier moeten doen zijn ze aan het lachen: zij zien dit niet als werken maar als plezier maken!!!!
Alles klaar gezet, de popcorn gemaakt, ongeveer 300 porties, allemaal in zakjes gedaan en aan kant gezet voor s avonds !!!! Ballonnen omhoog gehangen, klassen versierd, stoelen geplaatst , muziekinstallatie geplaatst,...alé , zoals bij ons hé , een tuinfeestje ... ben benieuwd was iedereen zijn gedacht ......
Tegen 14.30 u iedereen in de school want een uur later kwamen al de kindjes toe. Eerst moest nog de speelplaats ingericht worden door een plaatselijke militair. Hij had zelf zijn hulp aangeboden: zijn deal was om zijn kinderen hier naar school te krijgen. Mag geen probleem zijn !!! Hij was ook een van de lijfwachten van de president Jammeh, het moest in orde zijn: hij besliste waar alle stoelen moesten staan en waar iedereen moest zitten. Een afgevaardigde van de Jammeh Foundation kwam ook naar de opening van de school vandaar zijn strikte regels of toch iets dat er op trok nietwaar!!!! Ook de burgemeester van het dorp was aanwezig en nog enkele heren in een mooi kleedje ;-) Het uur van de waarheid: de school wordt geopend !!!!!!!
Al zingend kwamen de kinderen door de straten aangelopen richting school. Iedereen een geel/bordeau uniform aan, echt een ongelooflijk gevoel! Wij hadden allemaal de tranen in onze ogen, mannen en vrouwen … we waren zo blij: zo hard gewerkt om de school klaar te krijgen voor al deze kinderen en het is ons gelukt; daar kwamen ze aan. Door de schoolpoort richting klassen, vergezeld van een hels lawaai. Ondertussen klonken ook de djembes tot einden ver: ja jongens het feest was begonnen!!
Het eten werd uitgedeeld in grote schalen, eerst de kindjes en dan al het andere volk dat aanwezig was. En ja mensen, het was een serieuze overrompeling: allemaal mama’s met hun baby, allemaal opgemaakt , veel kleur en veel gelach ... Speechen worden gehouden door iedereen, ook door Tine en Omar en het feest wordt intenser en intenser: meer en meer lawaai, om rillingen van te krijgen. Het enige nadeel: geen alcohol want velen zijn hier Islamitisch, vandaar hé.
Het werd stilaan donker en er was geen verlichting voorzien. Iedereen nog vlug op de foto en terug naar ons hotel. Het was een lange dag maar ozo indrukwekkend.
Zouden jullie echt eens moeten meemaken: niet te doen !!!!!
Dan maar direct naar de school gereden samen met Math en Frans om Suelyman op te pikken en naar zijn headmaster te voeren. Suelyman is een tiener die ons komen helpen is op de Picca school maar op een andere school zit. Wij hadden ook wat spullen mee voor zijn school: papier, potloden en dergelijke meer. De headmaster was heel content en als bedanking kregen we Afrikaanse spullen terug. Heel vriendelijke man; woont met een hele grote familie in een piepklein huisje maar geen geklaag alleen maar lachen.
Na deze stop zijn we nog even bij een vriend van Frans geweest, een taxichauffeur. Ik had eerder al wat kledij van Dennis aan Frans meegegeven om aan zijn kinderen te geven. Dat werd een leuke bedoening! Frans stelde mij voor aan iedereen, the woman off the clothing and shoes: iedereen rond mijne nek!!! Welcome and thank you!!! De kinderen komen binnengelopen en ja, bijna allemaal met kledij aan van onzen Dennis ... heel amusant en zo geweldig om dit mee te maken, nog vele spullen te groot but, who cares !!!
Terug naar de school, ondertussen gaan de temperaturen hier langzaam de hoogte in. Eens aangekomen hebben we ons direct op de voorbereiding van het feest geschoten. A lot to be done !!!!! De afspraken om een koe te slachten is dan toch uiteindelijk niet doorgegaan wegens te duur en te moeilijk; het zijn dan maar twee schapen geworden: te weinig maar dat zal het moeten worden. Het slachten op zich is terug op zijn Afrikaans: bloederig en stinken. Men zet hun tanden aan de poten om zo het vel los te krijgen, gewoon degoutant. Meer details zal ik jullie besparen; bedenk het zelf maar.
Ik had mij ondertussen op de groenten geschoten samen met ons team en de local people !!! opnieuw heel amusant: patatten schillen, groenten snijden al zingen en lachen. Bij het minste dat ze hier moeten doen zijn ze aan het lachen: zij zien dit niet als werken maar als plezier maken!!!!
Alles klaar gezet, de popcorn gemaakt, ongeveer 300 porties, allemaal in zakjes gedaan en aan kant gezet voor s avonds !!!! Ballonnen omhoog gehangen, klassen versierd, stoelen geplaatst , muziekinstallatie geplaatst,...alé , zoals bij ons hé , een tuinfeestje ... ben benieuwd was iedereen zijn gedacht ......
Tegen 14.30 u iedereen in de school want een uur later kwamen al de kindjes toe. Eerst moest nog de speelplaats ingericht worden door een plaatselijke militair. Hij had zelf zijn hulp aangeboden: zijn deal was om zijn kinderen hier naar school te krijgen. Mag geen probleem zijn !!! Hij was ook een van de lijfwachten van de president Jammeh, het moest in orde zijn: hij besliste waar alle stoelen moesten staan en waar iedereen moest zitten. Een afgevaardigde van de Jammeh Foundation kwam ook naar de opening van de school vandaar zijn strikte regels of toch iets dat er op trok nietwaar!!!! Ook de burgemeester van het dorp was aanwezig en nog enkele heren in een mooi kleedje ;-) Het uur van de waarheid: de school wordt geopend !!!!!!!
Al zingend kwamen de kinderen door de straten aangelopen richting school. Iedereen een geel/bordeau uniform aan, echt een ongelooflijk gevoel! Wij hadden allemaal de tranen in onze ogen, mannen en vrouwen … we waren zo blij: zo hard gewerkt om de school klaar te krijgen voor al deze kinderen en het is ons gelukt; daar kwamen ze aan. Door de schoolpoort richting klassen, vergezeld van een hels lawaai. Ondertussen klonken ook de djembes tot einden ver: ja jongens het feest was begonnen!!
Het eten werd uitgedeeld in grote schalen, eerst de kindjes en dan al het andere volk dat aanwezig was. En ja mensen, het was een serieuze overrompeling: allemaal mama’s met hun baby, allemaal opgemaakt , veel kleur en veel gelach ... Speechen worden gehouden door iedereen, ook door Tine en Omar en het feest wordt intenser en intenser: meer en meer lawaai, om rillingen van te krijgen. Het enige nadeel: geen alcohol want velen zijn hier Islamitisch, vandaar hé.
Het werd stilaan donker en er was geen verlichting voorzien. Iedereen nog vlug op de foto en terug naar ons hotel. Het was een lange dag maar ozo indrukwekkend.
Zouden jullie echt eens moeten meemaken: niet te doen !!!!!
Nieuwe foto's
Beste sympathisanten,
Ik heb een nieuwe reeks foto's toegestuurd gekregen van Bellinda. Om ze te zien, klik in de rechterkolom op 'Foto's April 2009'.
Veel kijkplezier!
Ik heb een nieuwe reeks foto's toegestuurd gekregen van Bellinda. Om ze te zien, klik in de rechterkolom op 'Foto's April 2009'.
Veel kijkplezier!
woensdag 15 april 2009
No croco's sir!
Woensdag: terug warm maar veel wind. Aan het hotel afgesproken met Math en Frans en Martine en Manon om naar de ziekenhuizen te gaan. Modou en Omar gingen ook mee om ons de weg te tonen en ons te gidsen in het ziekenhuis maar dat was nu juist het probleem: we hebben wel 3 uur staan wachten op die 2 Gambianen , the African way natuurlijk weer. Afspraken maken is hier echt heel moeilijk, bellen helpt ook al niet want er is 80 percent van de dag geen verbinding mogelijk dus wij rondrijden om hen te zoeken. Allemaal tevergeefs!! Niemand boos; alleen teleurgesteld: dit is Afrika.
Deze namiddag hadden we afgesproken om naar Lamin Lodge met zijn mangroves te gaan in Serrekunda echter, indien we nog naar de ziekenhuizen zouden gaan waren we niet op tijd terug dus morgen terug proberen en rustig blijven.
Tussenin eens naar de school geweest. Een groep was bezig om al de kledij in pakketten in 2 busjes te laden om deze gaan uit te delen in het dorp. Een hele boel kinderen aan de schoolpoort kennen ondertussen ook al mijn naam, springen rond je nek, geven je cadeautjes en willen op de foto. Een kleine chaos maar heel amusant..
Zoals gezegd, in de namiddag naar Serrekunda (Lamin Lodge). Ja mensen met 17!! in een klein groen camionetteken, de helft zonder ruiten en springende zetels, niet te doen. Echt ongelooflijk!!! Iedereen aan het lachen en denken: waar gaat deze in panne vallen. Door de kleine straatjes vol met putten en bulten en ondertussen een liedje gezongen aangevoerd door onze stagiaires … Bijna een geit omver gereden en nog enkele kippen. Moet het nog meer zijn?
Lamin Lodge is een paalwoning midden in de mangroves van Serrekunda. Een water dat deel uitmaakt van The Gambia. Iedereen verdeelt onder twee boten of tenminste iets dat er op trekt: de boot gaat op en neer, van hier naar daar, en een paar zijn er niet gerust in en vragen zich ook af er hier krokodillen zitten!?! No croco’s sir!
Na een tijdje zien we dat onze boot water maakt. Op zich niet erg maar het werd toch goed nat onder ons voeten temidden in dat grote water. Wij denkende dat het water ook heel diep was, stapt onze gids plots uit en begint met een geel plastiek kommetje het water uit de boot te scheppen?! Gewoon niet te doen, echt hilarisch!
Verder door de mangroves gevaren, vogels en vissen opgemerkt en even genieten van de rust. Onderweg mensen tegengekomen die oesters aan het vangen waren, blijkt dat de mangroves vol zitten met oesters. Spijtig genoeg geen kunnen proeven ....
Terug aan land zijn we iets gaan drinken en eten in de Lodge zelf. Het restaurant en de bar zijn zo opgebouwd dat het boven de bomen uitsteekt. Een geweldig zicht was dat maar helaas wel terug heel veel wind. Een nieuwe verrassing trok onze aandacht: wanneer je daar iets eet of drinkt komen de apen gewoon van je bord eten en je flesje uitdrinken dus .....we kregen een houten stok bij onze schotel om de apen weg te jagen; echt een hele bedoening ...
Na onze uitstap terug met ons 17 in ons klein groen camionetteken terug al zingen. Een beetje moe maar voldaan.
Morgen zal het andere koek zijn, voorbereiding van ons feest, optie om terug naar het ziekenhuis te gaan en het feest zelf. Uitgebreid verslag zal morgen volgen (‘t is te zien hoe zat ik ben).
Groeten van een uitgewaaide Bellinda uit The Gambia
xxxxxx
Deze namiddag hadden we afgesproken om naar Lamin Lodge met zijn mangroves te gaan in Serrekunda echter, indien we nog naar de ziekenhuizen zouden gaan waren we niet op tijd terug dus morgen terug proberen en rustig blijven.
Tussenin eens naar de school geweest. Een groep was bezig om al de kledij in pakketten in 2 busjes te laden om deze gaan uit te delen in het dorp. Een hele boel kinderen aan de schoolpoort kennen ondertussen ook al mijn naam, springen rond je nek, geven je cadeautjes en willen op de foto. Een kleine chaos maar heel amusant..
Zoals gezegd, in de namiddag naar Serrekunda (Lamin Lodge). Ja mensen met 17!! in een klein groen camionetteken, de helft zonder ruiten en springende zetels, niet te doen. Echt ongelooflijk!!! Iedereen aan het lachen en denken: waar gaat deze in panne vallen. Door de kleine straatjes vol met putten en bulten en ondertussen een liedje gezongen aangevoerd door onze stagiaires … Bijna een geit omver gereden en nog enkele kippen. Moet het nog meer zijn?
Lamin Lodge is een paalwoning midden in de mangroves van Serrekunda. Een water dat deel uitmaakt van The Gambia. Iedereen verdeelt onder twee boten of tenminste iets dat er op trekt: de boot gaat op en neer, van hier naar daar, en een paar zijn er niet gerust in en vragen zich ook af er hier krokodillen zitten!?! No croco’s sir!
Na een tijdje zien we dat onze boot water maakt. Op zich niet erg maar het werd toch goed nat onder ons voeten temidden in dat grote water. Wij denkende dat het water ook heel diep was, stapt onze gids plots uit en begint met een geel plastiek kommetje het water uit de boot te scheppen?! Gewoon niet te doen, echt hilarisch!
Verder door de mangroves gevaren, vogels en vissen opgemerkt en even genieten van de rust. Onderweg mensen tegengekomen die oesters aan het vangen waren, blijkt dat de mangroves vol zitten met oesters. Spijtig genoeg geen kunnen proeven ....
Terug aan land zijn we iets gaan drinken en eten in de Lodge zelf. Het restaurant en de bar zijn zo opgebouwd dat het boven de bomen uitsteekt. Een geweldig zicht was dat maar helaas wel terug heel veel wind. Een nieuwe verrassing trok onze aandacht: wanneer je daar iets eet of drinkt komen de apen gewoon van je bord eten en je flesje uitdrinken dus .....we kregen een houten stok bij onze schotel om de apen weg te jagen; echt een hele bedoening ...
Na onze uitstap terug met ons 17 in ons klein groen camionetteken terug al zingen. Een beetje moe maar voldaan.
Morgen zal het andere koek zijn, voorbereiding van ons feest, optie om terug naar het ziekenhuis te gaan en het feest zelf. Uitgebreid verslag zal morgen volgen (‘t is te zien hoe zat ik ben).
Groeten van een uitgewaaide Bellinda uit The Gambia
xxxxxx
dinsdag 14 april 2009
Werken geblazen!
Maandagmorgen, goed warm maar veel wind, dus zeker te doen. Iedereen, ongeveer 28 mensen, de bus op en, off we go, ... gaan werken.
Ondertussen was de contractor die we vorig jaar ingeschakeld hadden en geld gegeven hadden om de werken te doen, nog altijd bezig met werken die eigenlijk al gedaan moesten zijn. Enfin dit is Africa, no problem, ... en inderdaad op die twee dagen nu al zijn ze terug al goed opgeschoten.
Het verschil met vorig jaar is wel degelijk zichtbaar, dat wel hoor. De school is helemaal in het wit geschilderd, de ramen en de luiken in het rood, balustrades zijn aangebracht, verdiepingshoog, vloeren zijn boven al gelegd, afvoeren zijn aangebracht en waterleiding werkt perfect, overal metalen deuren die op slot kunnen , ... goe bezig ...
Momenteel is hij nog bezig met de vloer op de koer te leggen, de wc’s af te maken, 2 stookplaatsen voor de buitenkeuken af te werken, ... Nog genoeg te doen eigenlijk, maar het gaat zeker lukken.
Ook wij allen hebben ons al in het zweet gewerkt, ons in groepen verdeeld, volgens plan. Een groep is nog steeds bezig met het verdelen van de inhoud van de container dat nog gestockeerd stond in een klaslokaal: pakketten maken van kledij en knuffels om deze af te geven aan de kinderen van de school nu donderdag. Een andere groep is aan het schilderen geweest, alle zes de klaslokalen. Ondertussen ook een groep dat alle meubilair aan het afwassen is en nadien op hun plaats zet, en eigenlijk liepen we allemaal door elkaar zodanig dat iedereen wel iets deed wat een ander moest doen. Iedereen helpt iedereen hier; ook veel locals en staff helpen ons mee. Nog een andere groep heeft al het medisch gerief goed ingepakt en verdeeld onder de Medical Post en het Ziekenhuis. Morgen, woensdag wordt dit ter plekke afgegeven.
Eigenlijk moet de school klaar staan tegen donderdag want het is officiële opening met de burgemeester en alle inwoners van het dorp. Ze verwachten tussen de 300 en de 1000 mensen!!! Raar maar hier werkt dat zo, niemand wordt uitgenodigd, iedereen komt gewoon ... heel moeilijk om onze hoeveelheid eten en drank te voorzien. En ja, we gaan ook een koe slachten en ter plekke braden en opeten. Ikzelf kan mij daar nog weinig bij voorstellen maar een ding is zeker: het zal op zijn Afrikaans zijn met veel lawaai en kleur. Ik kijk er al naar uit!!
Een paar van ons gaan ook proberen voor 300 kindjes popcorn te maken. Morgen onze inkopen doen: dat belooft alweer ene chaos worden!!! Maar eerst morgenvroeg nog wat gaan werken, vegen, stof en vuil opruimen, en dan ons feest voorbereiden!!
Wordt zeker nog vervolgd: het gaat de goede kant op!
Tot morgen met meer nieuws en hopelijk enkele foto’s,
Warme groeten uit Kotu, The Gambia
Bellinda xxx
Ondertussen was de contractor die we vorig jaar ingeschakeld hadden en geld gegeven hadden om de werken te doen, nog altijd bezig met werken die eigenlijk al gedaan moesten zijn. Enfin dit is Africa, no problem, ... en inderdaad op die twee dagen nu al zijn ze terug al goed opgeschoten.
Het verschil met vorig jaar is wel degelijk zichtbaar, dat wel hoor. De school is helemaal in het wit geschilderd, de ramen en de luiken in het rood, balustrades zijn aangebracht, verdiepingshoog, vloeren zijn boven al gelegd, afvoeren zijn aangebracht en waterleiding werkt perfect, overal metalen deuren die op slot kunnen , ... goe bezig ...
Momenteel is hij nog bezig met de vloer op de koer te leggen, de wc’s af te maken, 2 stookplaatsen voor de buitenkeuken af te werken, ... Nog genoeg te doen eigenlijk, maar het gaat zeker lukken.
Ook wij allen hebben ons al in het zweet gewerkt, ons in groepen verdeeld, volgens plan. Een groep is nog steeds bezig met het verdelen van de inhoud van de container dat nog gestockeerd stond in een klaslokaal: pakketten maken van kledij en knuffels om deze af te geven aan de kinderen van de school nu donderdag. Een andere groep is aan het schilderen geweest, alle zes de klaslokalen. Ondertussen ook een groep dat alle meubilair aan het afwassen is en nadien op hun plaats zet, en eigenlijk liepen we allemaal door elkaar zodanig dat iedereen wel iets deed wat een ander moest doen. Iedereen helpt iedereen hier; ook veel locals en staff helpen ons mee. Nog een andere groep heeft al het medisch gerief goed ingepakt en verdeeld onder de Medical Post en het Ziekenhuis. Morgen, woensdag wordt dit ter plekke afgegeven.
Eigenlijk moet de school klaar staan tegen donderdag want het is officiële opening met de burgemeester en alle inwoners van het dorp. Ze verwachten tussen de 300 en de 1000 mensen!!! Raar maar hier werkt dat zo, niemand wordt uitgenodigd, iedereen komt gewoon ... heel moeilijk om onze hoeveelheid eten en drank te voorzien. En ja, we gaan ook een koe slachten en ter plekke braden en opeten. Ikzelf kan mij daar nog weinig bij voorstellen maar een ding is zeker: het zal op zijn Afrikaans zijn met veel lawaai en kleur. Ik kijk er al naar uit!!
Een paar van ons gaan ook proberen voor 300 kindjes popcorn te maken. Morgen onze inkopen doen: dat belooft alweer ene chaos worden!!! Maar eerst morgenvroeg nog wat gaan werken, vegen, stof en vuil opruimen, en dan ons feest voorbereiden!!
Wordt zeker nog vervolgd: het gaat de goede kant op!
Tot morgen met meer nieuws en hopelijk enkele foto’s,
Warme groeten uit Kotu, The Gambia
Bellinda xxx
maandag 13 april 2009
We are back !
Hey, allemaal,
Ja we zijn terug in het land, The Gambia .
Zondagavond goed toegekomen. Math en Frans hebben mij komen halen op de luchthaven. Daar was ik blij om want toch weeral een chaos in de luchthaven. Tientallen taxichauffeurs en kuiers die je willen helpen, … alweer voor geld wat had je gedacht. En ik alleen, ja dat vraagt om aandacht natuurlijk, Jankoba, een taxichauffeur die mij nog kon van vorig jaar stond meteen klaar om mij te vervoeren . Niet dus, Math en Frans hebben hier voor gezorgd.
Toegekomen in de SunSet Beach hotel, waar alle andere mensen, vrienden van Tine, helpers voor het schooltje ,...ook zitten. Iedereen ne knuffel en nu enen drinken, santeee! We zijn er ...
Tussen de soep en de patatten mij ingelicht wat er al gedaan was en wat er nog moest gebeuren in het schooltje van Picca .
Ja we zijn terug in het land, The Gambia .
Zondagavond goed toegekomen. Math en Frans hebben mij komen halen op de luchthaven. Daar was ik blij om want toch weeral een chaos in de luchthaven. Tientallen taxichauffeurs en kuiers die je willen helpen, … alweer voor geld wat had je gedacht. En ik alleen, ja dat vraagt om aandacht natuurlijk, Jankoba, een taxichauffeur die mij nog kon van vorig jaar stond meteen klaar om mij te vervoeren . Niet dus, Math en Frans hebben hier voor gezorgd.
Toegekomen in de SunSet Beach hotel, waar alle andere mensen, vrienden van Tine, helpers voor het schooltje ,...ook zitten. Iedereen ne knuffel en nu enen drinken, santeee! We zijn er ...
Tussen de soep en de patatten mij ingelicht wat er al gedaan was en wat er nog moest gebeuren in het schooltje van Picca .
Abonneren op:
Posts (Atom)
