Genoegdoeningen

[Bellinda] Het wordt warmer en warmer. We gaan eerst nog eens zien naar dat bed aan de kant van de straat. De eigenaar was er gisteren niet en niemand kon hem bereiken … geen geluk. We hopen vandaag op meer geluk en wat blijkt? Het bed is niet te koop maar moet geschonken worden! Wij vallen achterover, we hadden onze dalassi's al in de aanslag in pakjes (nooit al je geld laten zien) om dit te kopen. Hij ging ons iets laten weten of het konden krijgen voor ons project. Zijn baas moest zich daar over uitspreken. Weer niets! Maar we proberen later nog wel eens weer.

Onze volgende halte is terug naar Hart House, ons tweede project. Hier zijn we reeds geweest op zaterdag maar dan waren er geen kindjes in de school. Maar nu hebben we meer geluk: een 11-tal kindjes zijn in de school en krijgen op die moment les, verdeeld over 2 klasjes in een heel klein kamertje. De eigenaar en zijn vrouw zijn heel content om ons terug te zien en we krijgen uitleg hoe de school ontstaan is en hoe de werking verloopt. Ik neem alvast eens een kijkje in een klasje bij meester Pa Musa, een heel rustige kerel die weet wat hij doet. Ik neem plaats naast een kindje met een grote slabber aan. Het is haar eerste dag en nacht en ze heeft verdriet … Ze heeft een boekje in haar handen en wil het mij laten zien. Ze kan niet praten maar wil toch iets duidelijk maken waarbij mijn ervaring met Dennis heel goed van pas komt, ook al is het een moeilijk moment! Dousainou, een kindje met het syndroom van down, komt erbij zitten. Hij kan ook niet praten maar is volgens de leraar heel erg geïnteresseerd in letters en woorden. Hij gebaart om iets te tekenen en we beginnen er aan: ik leg zijn hand op een stuk papier en teken langsheen zijn vingers … een heel hilarische blik als ik zijn hand terug wegneem en hij een afdruk ziet staan van zijn eigen hand. Zo blij !!! Een knuffel was mijn kado ... nog eens … bij iedereen. Njemmeh, ook een meisje met een grote slabber aan en niet kan spreken heeft dit gezien en kan zo oprecht lachen; niet te doen! Ze springt rond mijn nek en zet mijn bril op … we nemen een foto … gewoon de max!!! De leraar kijkt geamuseerd toe.

Ondertussen waren een paar vrouwen hun middagmaal aan het klaarmaken in de "outdoor kitchen". De keuken is een open plaats achter het gebouw: geen vloer, geen fornuis, niets. Een oude autovelg doet dienst als vuurmand en met zelfgemaakte houtskool stoken ze een vuurtje om de kookpotten op te zetten. Vandaag op vis op het menu; vis met rijst en lekkere groentjes! Het is onvoorstelbaar dat ze met zo weinig een heel lekkere maaltijd kunnen klaarmaken. Alles wordt mooi is kommetjes gedaan, echt een heuse hoeveelheid en iedereen neemt rustig plaats om te eten en iIedereen helpt mee …

Even later hebben we nog een gesprek met de eigenaar (naam vergeten) over onze sponsoring. We begrijpen van hem dat het gebrek aan elektriciteit nu een heel groot probleem is voor de werking van de school. We hebben dan besloten in samenspraak met de eigenaar om zonnepanelen aan te kopen (hier uiteraard de goedkoopste manier om elektriciteit te maken) en een bedrag aan te bieden om de keuken aan te bouwen en een nieuwe vloer te leggen. Verder hadden wij nog het idee om een nieuwe tv te kopen met dvd speler voor educatieve lessen te geven aan de kindjes. Dit mag hij echter nog niet weten: we gaan donderdag voor we vertrekken met onze aankoop langs om dit af te geven ... a surprise !!!

Alles nog even laten bezinken en weg zijn we. We gaan inkopen doen voor het schooltje van Kerr Sering voor het maken van onze voedselpaketten. We verdelen ons in twee groepen: de ene groep achter eten en de andere achter een tv en dvd in Serekunda Market. Tussen in nog eens gaan kijken voor ons ziekenhuisbed. Ondertussen veel water drinken, puffen en zweten, de temperaturen blijven hier stijgen, overal stof en wij plakken dat het niet op kan ...

Later op de dag allemaal terug aan het hotel op de parking de pakketjes zitten maken (ongeveer 200) tot het donker werd. We hebben veel bekijks van andere toeristen en 'locals'. Deze laatste willen allemaal helpen in ruil voor een voedselpakket. Rijst is hier heel duur (voor sommigen de helft van een maandloon). Iedereen hangt vol bloem of suiker maar het geeft voldoening dat je met iets goeds bezig bent. Alles de wagen in, klaar om de volgende dag gaan uit te delen.