De voorlaatste!

Onze voorlaatste dag! Spijtig want er is hier nog zo veel te doen, we kunnen hier nog zoveel mensen en kindjes helpen. Het is wel terug snikheet maar we blijven erin geloven, ja zelfs ons Bellinda (iedereen dat me een beetje kent weet dat ik niet tegen de zon kan, maar dat neem ik er gerust bij. Bij het zien van al de miserie hier kan je dat best relativeren, echt !!).

Na enige bankverrichtingen en formaliteiten voor onze sponsoring voor Picca en Hart House, keren we terug naar Kerr Sering om onze pakketjes uit te delen. Bij aankomst was de "contractor" al aan het cementeren in de klasruimte op de eerste verdieping: een heus werfbezoekje door ons welpje. En mensen, het zijn echte vakmensen hier: ik heb in België al veel slechtere dingen van aannemers gezien. De Jo zegt tegen de meestergast “she a contractor also” en iedereen begint te lachen; zo een klein spook dat " in de bouw" werkt hebben ze nog niet meegemaakt in The Gambia ... .
Ze zijn zeer inventief in hoe ze hun werk aanpakken: met de beperkte middelen die ze hebben leveren ze perfect werk. Bekistingen maken, stellingen plaatsen … the works.

Onze pakketjes zijn uitgedeeld in de school. Natuurlijk was iedereen superblij!!! Er worden foto's genomen en onze vlag met de Vlaamse leeuw op wordt "officieel" afgegeven aan de "headmaster of the school ". De pluchen leeuw die Evelyne en Broos meehadden op hun trip is ook overhandig: "He's the keeper of the house ". We beslissen de rest van de voedselpakketten in het dorp uit te delen. Met een paar sterke armen nemen we de dozen mee een steegje in. Iedereen is supervriendelijk … de ouderen zitten op de grond, de kindjes lopen met je mee, ze weten niet wat er gebeurd om zomaar gratis eten te krijgen. Ik maak een klein praatje met een oud vrouwtje op een bank en direct staat heel de familie rond ons. Haar dochter moet vertalen naar het Engels. Ze is zo blij ons te zien dat haar kleinkindje prompt op mijn schoot wordt gezet; een manneken van ongeveer 4 maand. Hij begint te wenen van de schrik en de anderen moeten natuurlijk lachen. "What’s your name?" Een guitige tiener komt ook langs: “I’am Lamin, don't forget it” en we geven elkaar een hand. Op 2 meter van ons maken ze ondertussen een vuurtje om aan het eten te beginnen: een rook, niet te doen en stinken … Iedereen blijft lachen en vragen wanneer we terugkomen. Ik zeg volgend jaar maar dat is volgens hen veel te lang …. En ze hebben geen ongelijk!!! Ik beloof hen dat ik terugkom terwijl een traan wordt weggepinkt. Hopelijk kan ik mijn belofte waarmaken … .

Morgenvroeg –donderdag- onze laatste dag hier. Ik moet nog inkopen gaan doen voor de schoolboeken van Awa en Adama ,want ik heb dit aan hen beloofd en belofte maakt schuld maar deze schuld los ik graag in … Het zal wel een zoektocht worden maar we gaan ervoor. Ik ken hier ondertussen al redelijk mijne weg dus op hoop van zegen.
I
n de namiddag hebben we terug met iedereen afgesproken om onze tv en dvd af te geven in Hart House. Het zal ons een goed gevoel geven juist voor we vertrekken om nog een goede daad te kunnen doen.

Mensen, we hebben ons best gedaan om zo veel mogelijk dingen te verwezenlijken op onze eerste trip in The Gambia. Het is nog een grote zoektocht geweest hoe alles hier in elkaar zit en we hebben veel tijd verloren om onze weg te vinden, veel moeten wachten op alles en nog wat en dan nog niet de temperaturen meegerekend,....enfin we hebben hier nog werk te doen, dus voor volgend jaar kunnen we al aan onze planning beginnen … we"ll be back !!!!

Foto's worden nog achteraf verstuurd + bij aankomst thuis wordt er zeker nog info op het blog geplaatst over de ganse verdeling van de sponsoring dus .... blijven volgen!!!

Voor nu, warme groeten uit Gambia,

Bellinda en de Desertlions en Ives (onze adoptiezoon van team 627).
xxx