BlaBlawomen is no good

10:00 : terug 30 graden en still counting ... De strooien komt ons ophalen (Miriam en Linde en Kura en ikke) in de Jumbo !!!!!! aan ons hotel, (wij supercontent dat we weer genen taxichauffeur moesten betalen en eerst niet moesten onderhandelen over de prijs) richting Senegambia Beach Hotel, de residentie waar ze ingechekt zijn voor de rest van de week.
De eigenlijke challenge is afgelopen en het is nu tijd om onze projecten te gaan bezoeken ... Ons eerste project dat we willen gaan bezoeken is het Hart House in Kotu, North Kombo, een eigenlijke weggbeschrijving hebben we niet, maar volgens de Seat, kan het toch niet moeilijk zijn: "we hebben bijna 8000 km gereden om hier te geraken, het zou moeten lukken dat we dat niet gaan vinden ...". Heb ook de indruk dat onze Desert Lions zich ook al goed hebben aangepast aan the African way ... keep it nise and easy ... don't worry!!!!

Off we go ... iedereen volle moed de auto's in, een bakkende zon vergezeld ons, onderweg krijgen we terug een ervaring van de bedrijvigheid van jewelste aan verschillende marktjes, geuren vliegen rond je oren, frisse en minder frisse ... mensen en nog eens mensen. Iedereen (ook koeien en geiten) lopen naast en op de straat, snel rijden is hier niet aan te raden ...
Na een hele tijd te rijden komen we tot de constatatie dat het toch niet zo gemakkelijk is om die plek te vinden, we stoppen verschillende keren, zelfs bij een politiestation in Afrikaanse normen dan, om de weg te vragen, .............iedereen wil je helpen en zelfs meerijden met je ... maar niemand weet uiteindelijk waar we moeten zijn, ongelooflijk als later blijkt dat het op 2 km van ons hotel ligt ????????????????? niet te begrijpen ... we passeren verschillende keren dezelfde plek maar komen nergens ... iedereen blijft kalm hier, in Belgie zou dit wel anders zijn ...
We besluiten om een internet café op te zoeken en naar de site van Hart House te 'surfen'; een wegbeschrijving zou ons moeten helpen ... ondertussen waren Miriam en Linde en Kura nog bij ons, het was al in de late namiddag en we haddden een regeling met 'Dizzy' om haar vanaf het hotel terug naar huis te brengen, naar Bakau.......de planning was niet meer, .....
We hadden het juiste adres en beschrijving gevonden van HH maar het was al te laat geworden om nog naar die plek te rijden, je moet weten dat de banen hier niet liggen zoals bij ons, het zijn verzande stoffige wegeltjes met putten en bulten , ........en nergens borden of plaatsnamen en zeker geen verlichting in de straat ,.......we proberen morgen wel,..en besluiten zelf Kura naar huis te brengen, terug we weten de weg niet, .......Miriam had dan Dizzy gebeld om ons te vergezellen naar haar huis,......oke , no problem !!!
Alle Desert Lions hadden een nieuwe missie, Kura naar huis brengen,.....maaaaar,....dizzy komt aan en het begint natuurlijk over de prijs, natuurlijk weeral veeeel te duur, ikke begin van mijnen tek te maken dat hij al zoveel van ons heeft gekregen dat hij nu een eforken moet doen,....den Dizzy niet content natuurlijk , ja mensen we zijn met een ruzie moeten eindigen , (ik dan toch, Miriam zat in de auto al , en ja het was te nemen of te laten ), met hen wil hij nog handelen met mij niet meer , .....BlaBlawomen is no good !!!! enfin ,.....we volgen hem,.........zoals jullie al in mijn eerder bericht hebben kunnen lezen zijn de wegen daar zo slecht dat hij ons ook heeft afgezet waar hij altijd met de moeder van Kura afspreekt,......hij vertrekt terug met veel te veel geld van ons en wij rijden verder, .....Neema was er al en toonde ons de weg,......de vrouwelijke Lions en M. en L. , vergezellen haar te voet , de auto's worden onderworpen aan een waar parcour van putten en bulten en grote waterplassen , maar iedereen gaat vlottjes door , ja ook de Jumbo,......straatje in en straatje uit, een vraag kwam boven , hoe geraken wij hier alleen uit ?????? het was bijna donker en moesten nog terug,,,,,
we zijn aangekomen aan de woning van Kura , spijtig om te zeggen maar onze dieren staan in een mooiere stal, schrijnende taferelen , geen electriciteit, geen stromend water, heel klein en donker, vuil , ze wonen hier met veel te veel mensen op dit klein plaatsje, .......en toch blijven de mensen lachen, ...hier durven we geen fotos te nemen , je doet dit niet dachten we,....de tweeling awa en adama waren er ook , ook de grootmoeder leeft mee in dit huisje, Miriam krijgt een geschenk , een stuk fruit waar je eerst niet van weet wat het eigenlijk is,.....ze neemt het beleefd aan ......
we moeten weg , het wordt donker, de kindjes beginnen te wenen, het is terug een triest afscheid , echt moeilijk om hier iemand achter te laten,........verschillende emoties komen boven ......toch kunnen we eens lachen als we een ezel zien passeren met een kar achter zich met een heuse 'dressoire ' op , met spiegels en al , ......gewoon ongelooflijk hoe dit allemaal in elkaar zit,.....
zonder veel kleerscheuren geraken we uit deze sloppenwijken , terug de 'grote' baan op en terug naar ons hotel ,....een bewogen dag.